Elk jaar heb ik voor mezelf een onderwerp wat voor mij centraal staat. Voorgaande jaren was ik vooral opzoek naar balans. Helaas is het vinden van balans nog niet goed gelukt. Het lijkt zo makkelijk om iets in balans te brengen maar niets is minder waar. Omdat mijn lichaam elke dag anders reageerd op dingen is het knap lastig om een soort formule te vinden wat altijd werk. Van balans is er eigenlijk geen sprake elke dag is het aanpassen en omschakelen naar wat op dat moment wel of niet mogelijk is. Op het moment dat ik dat realiseerde ben ik eens gaan nadenken wat voor 2019 dan een passend onderwerp zou zijn. Daarbij kwam ik uit op het woord comfortabel.

Comfortabel leven ja, dat klinkt als muziek in mijn oren. Hoe ik dat wil gaan doen is vooral kijken wat er op welk moment nodig is om mijn comfort te verhogen. Nu maar ook voor in de toekomst.

Heb ik veel pijn en ben ik die dag alleen in staat om te liggen zal ik vanaf nu dus proberen om te kijken hoe ik het zo fijn mogelijk voor mezelf kan maken. Een warme deken, een leuke serie, een gezellig kaarsje aan noem het maar op.

Een comfortabel leven is niet iets wat ik alleen voor mezelf graag wil. Ik vind dat ook belangrijk voor de rest van het gezin. Ik zal dan ook regelmatig nadenken over hoe ik het zo comfortabel mogelijk kan maken voor ze. Uiteraard binnen mijn eigen mogelijkheden.

Voor mij is een opgeruimd en schoon huis ook een belangrijk puntje in een comfortabel leven. Ik vind het fijn als mijn huis ruim is en de hoeveelheid overbodige spullen zo beperkt mogelijk is. Soms zijn de in mijn ogen overbodige spullen juist nodig om het comfort van een ander gezinslid te verhogen. Met in het bijzonder de hoeveelheid zooi die de kinderen het huis in slepen.

Financieel gezien zou ik het een comfortabel idee vinden dat onze schuld afgelost is. Dat geeft rust en is ook nodig om dit jaar een stap te zetten in de juiste richting van ons groots denken project, waarover later dit jaar meer.

Staat een comfortabel leven gelijk aan een leven vol met luxe en grote uitgave? Ik vind van niet. In mijn ogen hoeft een comfortabel leven niet veel geld te kosten. Wat voor de een als comfortabel word ervaren kan voor een ander zeer onprettig zijn. Het creëren van je eigen comfortabele leven is dan ook maat werk.

Leef jij al jou meest comfortabele leven binnen je mogelijkheden? Wat is voor jou van belang om het comfort in je leven te verhogen?

…Is er niets fijner dan heerlijk te knuffelen, in het bijzonder bulle knuffelen. Voorheen als het even lichamelijk niet zo lekker met mij ging kwam Turbo altijd bij me liggen. Ze week dan nauwelijks van mijn zijde. Maar Turbo is niet meer. Ik ben dan ook erg dankbaar dat Pixel die rol haar fijn weet te vervullen.

Dit is een kleine greep uit de heerlijke knuffel momentjes van de afgelopen maanden. Hopelijk hebben jullie genoten van de puppy spam en zal ik binnenkort terug zijn met een terug blik over onze doelen van 2018 en plannen voor 2019.

Zo rond de feestdagen houd de vraag me bezig, wat geef je iemand die alles al heeft? In dit geval onze kinderen. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert en weten zelf ook niets meer te vragen. Ik ben van mening dat genoeg ook genoeg is. Als een kind niet meer weet wat te vragen dan heeft het meer dan genoeg en is er geen noodzaak om ze te overspoelen met meer. Toch stonden we in ook in twee strijd want zoontje geloofd nog in de goed heilig man. Een pakjes avond zonder pakjes is niet hetzelfde. Lang heb ik er overnagedacht om toch iets passends te vinden.

Op het moment dat we de boodschappen aan het uitpakken waren en zoontje voor de zoveelste keer kwam vragen of hij alsjeblieft de doos mocht gebruiken om te knutselen als wij hem niet meer nodig hadden. Wist ik het ideale cadeau voor hem. Je maakt hem namelijk niet blijer dan met een lege doos. Dat klinkt misschien raar om een lege doos cadeau te doen maar ik wist dat het gewaardeerd zou worden.

We zochten een zo groot mogelijke doos uit, vulde die met vele andere dozen in verschillende maten.  Het bleek een schot in de roos. Zoontje kan naar hartelust knutselen. En mocht hij er uit op uitgekeken zijn kan het zo bij het oudpapier.

Het is ook fijn om te realiseren dat dure cadeaus niet altijd beter zijn. Maar dat juist de waarde zit in de aandacht en tijd die iemand steekt in het vinden van een passend cadeau.

Zonnepanelen staan al lange tijd op ons wensenlijstje. Met een prachtig dak op het zuiden in de juiste hoek is het idee zo gek nog niet. We hadden echter meer op ons wensenlijstje staan. Vele klussen die hadden voorrang op de zonnepanelen. Want we zijn van mening dat de basis van het huis eerst goed moet voor we gaan investeren in een soort van luxe. Erg logisch is het ook niet om eerst zonnepanelen aan te schaffen om vervolgens dakpannen te gaan vervangen. Of om eerst de dakpannen te vervangen voor dat de dakgoten vernieuwd worden.

Toen we dit huis kochten maakte we een lijstje met de meest logische volgorde. De afgelopen jaren hebben we al vele klussen kunnen afstrepen. Afgelopen zomer hebben we de dakgoot en de dakpannen laten vervangen. Waardoor zonnepanelen een mogelijke optie werden. Manlief vroeg diverse offertes aan, liet een aantal berekeningen maken. Wat is geschikt voor onze situatie. Daaruit kwam dat we ruimte hebben op ons dak voor 10 zonnepanelen. Vergeleken met ons verbruik en met oog op de toekomst besloten we om ook voor 10 zonnepanelen te gaan.

Na vele plussen en minnen te hebben afgewogen maakte we een afspraak voor het plaatsen van de zonnepanelen. Op 29 augustus werden de panelen gemonteerd. Alles werkte na behoren maar we constateerde dat de panelen scheef lagen. Omdat de monteur door moest naar een volgende klus maakte we een nieuwe afspraak. Een week later werd het probleem netjes verholpen. Hoewel de panelen prima functioneerde wil het oog wat. Helemaal omdat de buren een paar huizen verder op ook al zonnepanelen op hun dak hebben liggen. Zag het er niet netjes uit dat het niet in een lijn lag.

Door de prachtige September maand hebben we al heel wat opgewekt. Het is erg leuk om de grafiekjes te bekijken en maakt ons nog bewuster van ons energie verbruik.

Vanaf de zomer druppelen er op Netflix kerstfilms binnen. Ik moet bekennen dat ik al vanaf de zomer mezelf er van probeer te weer houden om een kerstfilm aan te klikken. Ik weet niet wat het is, maar ik vind het heerlijk om een kerstfilm te kijken.

Het sfeertje in de films spreekt mij het meest aan denk ik. Donker, kaarsjes, lichtjes het samen zijn. De romantiek is meestal nog een tikkeltje zoetsappiger dan in de doorsnee vrouwenfilms. Het verhaal heeft meestal een zeer positieve wending.

Nog voor de Sint in het land was kon ik het toch niet laten. Ik kroop savonds heerlijk onder een dekentje op de bank, kopje thee erbij, kaarsjes aan. Klikte een kerstfilm aan en genoot met volle teugen. Na het zien van de film baalde ik er van dat ik niet eerder zo’n momentje gepakt had. Want het maakt immers niet uit welke maand het is.

Wat is jou favoriete feelgood momentje op het moment?

De afgelopen week heb ik gemerkt dat je onder invloed van emoties, stress of verdriet hele andere keuzes maakt. Had je me vorige maand gevraagd wat ik zou doen. Dan had je een heel ander antwoord gekregen dan de keuze die we nu gemaakt hebben. Vorige maand zouden wij gekozen hebben voor een groeps crematie voor de hond. Het as laten uitstrooien op het veldje door het crematorium en daar zou de kous mee af zijn.

Nu we overspoeld zijn door intens verdriet voelt dat voor ons helemaal niet goed. Ik heb heel sterk het gevoel dat Turbo terug naar huis moet. Voorheen vond ik het altijd wat overdreven als mensen vertelde dat ze het as van hun hond/ dier in huis hadden. Nu ik er over nadenk vind ik het juist heel liefdevol.

Na het overlijden van Turbo voelde ik een enorme leegte, ik was mijn/ ons maatje voor altijd kwijt. Op het moment dat het crematorium contact met manlief op nam en de mogelijkheden besprak voelde ik een enorme drang dat ze terug naar huis moest. De enige mogelijkheid die dan overbleef was een individuele crematie. Manlief vroeg hoe wij dan zeker wisten dat Turbo dan ook inderdaad individueel gecremeerd zou worden. Het antwoord wat hij kreeg was, niet. Daar moet u dan maar op vertrouwen. O, zei manlief is er een manier dat we die zekerheid wel hebben? Er werd uitgelegd dat we tegen een meerprijs haar zelf kunnen begeleiden naar de oven. Dan zou er voorafgaand aan de crematie een opbaring zijn zodat we nog een laatste keer afscheid kunnen nemen. Na verder doorvragen bleek dat bij de opbaring ook kinderen welkom zijn. Soms is het juist fijn voor de rouwverwerking van kinderen dat ze nog een laatste keer afscheid kunnen nemen. Zelf weet ik niet of we daar wijs aan doen. Ik weet ook niet hoe ze er nu uit ziet. Toen we Turbo achter lieten bij de dierenarts zag ze er heel vredig uit. Maar tussen het overlijden en de crematie zit toch bijna een week. Iets om de komende dagen nog over na te denken.

Ik heb me de afgelopen dagen vooral verloren gevoeld. Nu we deze keuze gemaakt hebben, heb ik het gevoel dat ik de controle weer een beetje terug heb. Het geeft ook rust, het is goed zo. Daardoor kan ik ook weer oprecht genieten van onze vrolijke, energierijke pup. Want die verdient ook haar liefde en aandacht.

Aanstaande vrijdag zal de crematie plaats vinden. Zaterdag kunnen we haar as op halen en zal ze weer thuis zijn.

Afgelopen woensdag avond zagen wij aan Turbo dat ze heel veel pijn had. Ze was al dagen narrig en hapte naar zoontje en manlief. Ze trok zich terug in de bench of kroop onder tafel. Als ze op stond ging dat met kreunen en steunen. Nu zijn we wel wat gewend van haar. Ze had wel vaker periodes dat het allemaal wat moeizaam ging. Ze was immers al behoorlijk op leeftijd. Toch zat het me helemaal niet lekker en besloten we een afspraak te maken bij de dierenarts. We konden donderdag ochtend gelijk als eerste terecht.

De dierenarts constateerde inderdaad dat ze veel pijn had, maar waar het precies vandaan kwam was nog niet helemaal duidelijk. Turbo heeft een geschiedenis met rugpijn ( hernia’s) maar ook met maag/ darm problemen. Voor een duidelijk beeld was het noodzakelijk dat ze opgenomen zou worden. Daar stemde wij mee in en verlieten de dierenartsenpraktijk met lood in de schoenen zonder hond. Al snel kregen wij een telefoontje dat er op de foto te zien was dat haar maag enorm vergroot was maar ook juist daardoor konden ze niet goed beoordelen of de rest van haar organen in orde waren, om alles goed in beeld te krijgen zou een echo nodig zijn. Ook daar stemde wij mee in. De echo gaf gelukkig goed nieuws. Geen tumoren of andere rare dingen buiten haar maag om. Er werd een behandelplan opgesteld en dan konden wij haar komen op halen.

Turbo was helemaal door het dolle om ons te zien, ze had net haar shot tegen de pijn gehad en begroete ons als een jonge hond. We kregen uitleg over haar medicatie, de werking en dat we toch echt de volgende dag wel een groot verschil zouden moeten gaan merken. Ook vertelde ze er bij dat dit haar laatste optie zou zijn. Dat als de medicatie niet zou aan slaan, wij voor een moeilijke keuze stonden. Er werd Turbo beterschap gewenst en wij spraken af volgende week contact op te nemen. Eenmaal thuis was er van de vrolijke hond nog weinig te zien. Ze was vooral erg blij dat ze weer lekker kon gaan liggen slapen. Donderdag avond kroop ze nog gezellig bij ons op de bank. Ze lag daar als vanouds te snurken.

Vrijdag ochtend, Turbo leek nog steeds pijn te hebben. Maar manlief en ik zeiden tegen elkaar we moeten de medicijnen wel even de kans geven om hun werk te kunnen doen. Het is een taaie, ze komt er vast wel boven op. Het moet gewoon! In de loop van de dag vond ik steeds plassen op de grond. Ik dacht nog verdorie pixel was zo netjes zindelijk op het matje. Zou ze een terug val hebben. Ik vond de plassen ook wel heel groot voor een pup. Toch maakte ik me er niet zo druk om. Aan het einde van de dag stond ik weer in een grote plas in de keuken terwijl ik zeker wist dat pixel daar niet geweest was. Zou het dan toch Turbo zijn? Dat is echt niets voor haar, ze geeft altijd heel goed aan wanneer ze nodig moet. Het klopte niet voor mijn gevoel.

Zaterdag, de dag begon al vroeg. Manlief had ochtenddienst en ging kwart voor 5 van huis. Dat was voor mij het moment om op te staan omdat pixel wakker was en duidelijk liet merken dat ze klaar was met slapen. In de vroege ochtend maakte ik een wandeling met beide honden. Turbo had een bepaalde blik in de ogen, een blik van ik heb hulp nodig baasje ik weet het even niet. Ik maakte een kop koffie en Turbo kwam bij me zitten op de bank. Ik haalde haar aan en knuffelde met haar. Na het kopje koffie maakte ik het eten voor de honden wat met smaak werd opgegeten. Pixel rende als een vrolijke pup door de kamer heen terwijl Turbo wat doelloos heen en weer liep. Af en toe bleef ze stok stijf staan snauwde ze naar pixel als die te dichtbij kwam. Uiteindelijk kroop ze in de bench. De jongens werden wakker en gingen ontbijten. Voormezelf schonk ik nog een kop koffie in en pixel besloot ook om even te slapen. Dat was maar voor korte duur. Ze wilde spelen en liet dat duidelijk merken. Turbo was ook opgestaan om even te drinken en viel onderweg naar de waterbak uit naar pixel. In spelen had ze helemaal geen zin. Ik heb moeten in grijpen en de honden uit elkaar moeten halen. Ik heb gemopperd tegen Turbo dat ik dat gedrag niet wilde zien. Ze stond me weer met de zelfde blik aan te kijken net of ze wilde zeggen baasje ik wil alleen maar rust. Rond een uur of tien hield ook pixel het voor gezien en ging ze slapen. Voor Turbo maakte ik een lekker plekje op de bank en pixel deed ik in de bench dan kon ik nog even wat kleuren op zolder. Een half uurtje later begon pixel ontzettend hard te janken en piepen. Ik liet het kleuren voor gezien en liep de trap af.

In de woonkamer trof ik Turbo aan, trillend op haar pootjes. Weer die blik. Die smekende blik. Toen ik verder keek zag ik dat ze gespuugd had. Al haar eten van de ochtend lag in een grote plas op de bank. Verder in de woonkamer lagen plassen vol met gal en in de keuken had ze weer geplast. Ik heb alles schoongemaakt en even  geknuffeld met Turbo ik deed haar de belofte dat ik haar zou gaan helpen. Dat ik nog niet wist hoe maar dat het goed zou komen. Ik besloot manlief op te bellen om te overleggen. Hij zei bel de dierenarts maar om te kijken of we iets met de dosering kunnen doen van haar medicatie. Zo gezegd zo gedaan, ik belde met de dierenarts. Die hoorde het verhaal aan en zei dat ze Turbo graag wilde zien. Ze kon niet telefonisch beslissen welke dosering dan juist zou zijn en of dat de oplossing kon zijn. Ik maakte de afspraak en belde manlief terug. Na wat geregel kon hij gelukkig  eerder naar huis. Om 12.50 werden we naar binnen geroepen. Turbo stond te trillen op haar pootjes en hijgde enorm. Ze werd onderzocht en de dierenarts vertelde dat ze haar plas inderdaad kon laten lopen door de medicatie. Dat spugen had eigenlijk niet mogen gebeuren aangezien haar medicatie dat juist had moeten voorkomen. Ze kon nog wel een morfine voorschrijven tegen de pijn en dan volgende week beoordelen hoe of de wat. Maar dat we dan waarschijnlijk voor een moeilijke keuze zouden staan. Door mijn tranen heen wist ik nog net uit te brengen dat ik dacht dat we voor Turbo er misschien beter aan zouden doen om nu al die keuze te maken. Want nog meer pijn wilde ik absoluut niet voor haar. Ze vroeg manlief het te onderbouwen waarom het nu de juiste keuze zou zijn voor haar. Manlief deed zijn verhaal en de dierenarts kon zich daar in vinden en zei, ik ga hier in mee. Kom maar met me mee naar de speciale kamer. Daar stonden stoelen waar we rustig plaats konden nemen en werden er kaarsjes aangestoken. Daarna kregen we nog even een momentje om Turbo te knuffelen en gerust te stellen. Ze zat bij manlief op schoot, heel rustig en liet de dierenarts haar pootje scheren. De injectie werd gezet en Turbo gaf manlief nog een lik over zijn gezicht langzaam werd het slaapmiddel ingespoten en Turbo viel in slaap. Eigenlijk was ze er al niet meer, haar ademhaling was al gestopt en manlief zei dat hij haar hartje al niet meer voelde. Toch diende de dierenarts ook de tweede injectie toe en luisterde ze vervolgens naar Turbo’s hart. Ze is er niet meer zei de dierenarts. Daar lag ze dan zo vredig en ontspannen in manlief zijn armen. Ze stond dus altijd zodanig stijf van de pijn dat ze zelfs gespannen was als ze lag te slapen. Nu pas viel het mij op. Haar gezichtje was zo vredig. Eindelijk pijn vrij. Tegelijkertijd werd ik overspoeld door verdriet, mijn lieve Turbo. De dierenarts schakelde over naar het zakelijke praatje over wat we met het lichaam van Turbo willen. Of we haar mee naar huis wilde nemen of laten cremeren of dat we haar willen laten vernietigen. Dat laatste klonk mij zo wreed en ongeloofwaardig in de oren. Haar mee naar huis nemen zou ik met alle liefde doen alleen ik had werkelijk geen idee wat ik dan met haar zou moeten doen. Manlief en ik waren het er snel over eens dat we haar graag willen laten cremeren. Volgende week zal het crematorium contact met ons opnemen om de mogelijkheden te bespreken. Daarna vertelde ze ons dat we nu de rekening niet hoeven te voldoen en dat we die vanzelf op de mat zouden zien verschijnen. Dat we nu onze tijd konden nemen om gedag te zeggen en dan via een andere ingang de praktijk konden verlaten. Manlief legde Turbo op een handdoek op een speciale tafel en zei haar voor de laatste keer gedag daarna ging ik nog even bij haar zitten en aaide haar voor de laatste keer over haar bol. Daarna verlieten wij voor de tweede keer die week de dierenartsenpraktijk met lood in onze schoenen zonder hond.

Dag maatje, dag wijfie, dag vriendin, dag lieve Turbo.