Aan het begin van de week kwam manlief thuis met een prachtig boeket. Omdat ik van je hou waren zijn woorden. Regelmatig verrast manlief mij met een mooi boeket bloemen. Ik geniet daar altijd ontzettend van. Mooie fleurige bloemen waar ik dan regelmatig mijn blik op werp.

Twee dagen later stond de buurman op de stoep met een bos pioenrozen. Als dankjewel voor het regelen van de dakgoot. Wij hebben het bedrijf geregeld dat bij het hele huizenblok de dakgoot heeft vervangen. Omdat het een speciale maat dakgoot was, moest het met de hand gemaakt worden. Een prijzig klusje. Wij hebben een goede deal kunnen afspreken waar de buren erg tevrede mee waren. Er ging wat tijd in zitten maar het resultaat mag er wezen.

Een dag later kwamen schoonouders terug van vakantie. Omdat wij op hun hond hadden gepast hadden ze een prachtig boeket rozen mee. En zo stonden er inmiddels drie boeketten bloemen te pronken in de woonkamer. Wat een verwennerij!

De jongens vonden tijdens het buiten spelen een iPhone in de speeltuin. Ze brachten de telefoon naar huis en wij hoopte dat er iemand zou bellen. Helaas gebeurde dat niet en de telefoon was vergrendeld. We overdachte de situatie en sliepen er nog een nachtje over. Naar de politie brengen dan maar? Ergens voelde dat niet goed, ik heb het idee dat de telefoon dan op de grote hoop beland en nooit meer bij zijn eigenaar terug komt. In ene popte er een idee op. We proberen via Siri te bellen. Dus wij zeiden tegen de telefoon Siri bel papa. De telefoon ging over! Dat werkte dus. Helaas werd er door papa niet opgenomen. Nou, mama proberen dan maar? En jawel we kregen een mevrouw aan de telefoon die nogal verward was dat ze niet haar zoon aan de telefoon had maar ons. Een kwartier later stond ze voor de deur en bedankte ons. Die zelfde middag stond er een jongen op de stoep. Iets verlegen over handige hij een bosbloemen en bedankte ons dat we de telefoon terug hadden gegeven.

En zo staan er dus maar liefst 4 bossen bloemen te pronken.

Sinds ons bezoek aan NEMO had ik het er maar druk mee. In NEMO hebben ze een soort ruimte gecreëerd waar je naar binnen kunt via twee verschillende klapdeurtjes. Op het ene klapdeurtje stond alleen toegang voor niet blanken en op het andere stond alleen toegang voor blanken.

Op het moment dat ik het las werd ik overspoeld met gedachten. Nee dat kunnen ze niet menen! In welk tijdperk denken ze wel niet dat we leven. Hoe kunnen ze zo iets denigrerends in het museum plaatsen. Ik nam gelijk het besluit om door het verkeerde deurtje de ruimte in te lopen. Ze denken toch zeker niet dat ze me de les kunnen lezen?

De rest van het gezin liep wel door het aangewezen deurtje naar binnen. Ik nam plaats in de ruimte op een bankje en keek om me heen. Daar viel mijn oog op een bordje. Ik stond op en las het. De precieze bewoording wat er op stond kan ik me niet meer herinneren. Het was iets in de trant van dat mensen blindelings volgen wat de autoriteit opdraagt. Dat je er eens over na moet denken waarom je dat doet. Wat voor impact het heeft als iedereen zo volgzaam is.

Voor mij was dat niet van belang ik was immers door het andere deurtje naar binnen gekomen. Toch heeft het me duidelijk aan het denken gezet. Waarom voel ik me direct zo opstandig als iemand mij vertelt wat ik moet doen? Waarom speelt er vaak een weder vraag door mijn hoofd. Over waarom ik volgens hun iets op een bepaalde manier moet doen, welke gedachte en welk nut schuilt daar dan achter?

Waarom manlief en de jongens wel door het juiste deurtje de ruimte in gingen komt denk ik door het feit dat ze een onderdeel zijn van de maatschappij, het word grote deels van ze verwacht te doen wat ze opgedragen word. Op het werk, op school noem maar op. Ze hebben meer te maken met de autoriteit. Voor mijn gevoel sta ik zelf buiten de maatschappij. Als chronisch zieke is er voor mij geen plek. De meeste tijd breng ik alleen door in mijn bed. De enige die mij verteld wat te doen is mijn lichaam. Als ik dat negeer gaan de alarm bellen af en laat mijn lichaam dat duidelijk merken door extreme pijn, vermoeidheid, koorts en tot slot uitval. Mijn acties en handelingen staan dus meestal erg dichtbij mezelf.

Omdat het me zo bezig houd, vraag ik me af wat jullie zouden doen? Voor welk klapdeurtje zou je kiezen? Dan de grote vraag waarom is dat zo?

Gister kregen wij een berichtje van school dat er weer geen inval beschikbaar is en dat de kinderen van de desbetreffende klas thuis moesten blijven. Deze keer was het voor jongste zoontje. Aangezien manlief ook vrij was van zijn werk ben ik naar de leerkracht van oudste gestapt of we die ook thuis mochten houden. De leerkracht kon daar geen uitspraak over doen. Die verwees me door naar de directie.

Ik vertelde dat we het berichtje hadden gekregen over het feit dat er geen invalkracht beschikbaar is en dat het een vervelende situatie is. Ja dat werd beaamd. Echter nu wil het toeval dat manlief ook een dag vrij is en dat we van de gelegenheid gebruik willen maken om met het gezin een dag op stap te gaan. Een leuk idee, echter dan willen we dus ook een dag vrij voor oudste zoontje. Tot mijn verbazing was dit geen enkel probleem en werd ons heel veel plezier toegewenst.

Zo stond er vandaag een dagje geoorloofd spijbelen op de agenda. Maar wat voor leuks zullen we dan gaan doen? Wat wij ook belangrijk vonden aan het uitje was dat de jongens er iets van op moesten steken. Het was anders ook een schooldag geweest. Ik bekeek de lijst met uitjes die op ons wensenlijstje stonden en mijn oog viel op NEMO. Dat voldeed precies aan mijn criteria voor de dag.

Smorgens smeerde ik boterhammen voor de jongens en vulde de schoolbekers van de kinderen met smoothie voor manlief en mezelf. We namen voor ieder een flesje water mee. De auto kreeg een slok bij het tankstation en zo waren we er allemaal klaar voor.

Al eerder had ik samen met manlief het idee laten passeren om een museumjaarkaart aan te schaffen. Bij de kassa van NEMO bleek dat we deze daar konden kopen. Daar hoefde wij dan ook niet lang over na te denken en zeiden in koor ja doe die dan maar voor het gezin.

In de aankomsthal kun je, je spullen in een kluisje doen zodat je niet de hele dag met een zware tas, warme jas oid hoeft rond te wandelen. Daarbij heb je gelijk je handen vrij om de proefjes te doen.

In NEMO werden we onder gedompeld in de wetenschap. We deden er verschillende proefjes. We leerden van alles. De jongens keken hun ogen uit. De uren vlogen voorbij. Rond lunch tijd gingen we richting het kluisje en aten daar de lunch op een trap. De jongens hadden amper tijd om te eten. Ze kletsten honderd uit tegen elkaar. Had je dit gezien dat was zo gaaf. Ja en die vond ik echt zo leuk! Na de lunch liepen we nog even rond. De kinderen vermaakte zich er uitstekend met het bouwen van een dam, het schoonmaken van regenwater naar drinkwater. Rond half 2 merkte ik aan mezelf dat de koek ( meer dan) op was. Tijd om naar huis te gaan.

De jongens vonden het jammer. Ze waren eigenlijk nog niet uitgekeken en ontdekt. Met de belofte dat we nog een keer terug zouden gaan, gingen we richting huis. We hadden de toeristische route. Blijkbaar was onze straatnaam ook in Amsterdam en bracht ons navigatiesysteem ons midden in hartje Amsterdam. Wat een drukte en chaos is het daar toch. Gelukkig zagen we een herkenningspunt en reden zonder navigatie Amsterdam uit. Eenmaal op de ring stelde ik de navigatie opnieuw in en konden we zonder al te veel problemen op huis aan.

Thuis zette ik een pot koffie terwijl manlief de honden uit liet. (Inderdaad meervoud want we hebben logee deze week). Omdat ik toch een stuk vermoeider was dan ik eigenlijk toe wilde geven, was ik erg blij met het voorstel van manlief om op bed een film te kijken. Als gezin plofte we op bed. Ik dronk met manlief een kop koffie. Al snel daarna viel ik in slaap. Ik werd pas even na 5 wakker. Hoogtijd om te gaan koken. Ik maakte een simpele pasta saus van ui, champignon, tomaten, knoflook en kruiden en kookte macaroni. Na het eten kroop ik wederom m’n bed in. Daar schreef ik dit bericht terwijl manlief weer een filmpje in elkaar knutselde voor jullie.

Het was een zeer geslaagde spijbeldag.

De afgelopen week heb ik donkere wolken gezien. Zoals het spreekwoord vermeld verscheen de zon daarna. En wat was die zon mooi!

Wat begon als een simpel boodschapje liep helaas wat anders. Manlief ging samen met jongste zoontje wat winkels af. De brillenwinkel voor een nieuw montuur. Daarna naar het winkelcentrum voor het een en ander. Dan kon ik ondertussen samen met oudste zoon op de fiets wat boodschapjes halen bij de supermarkt. Als alles volgens plan zou lopen. Kwamen we ongeveer tegelijk thuis en konden we gezellig samen lunchen.

Nadat manlief met jongste op pad ging, stapte ik samen met oudste op de fiets. Bij de winkel bleek dat we eigenlijk meer nodig hadden dan ik van te voren had ingeschat. Terug naar huis had ik dus twee hele zware boodschappen tassen aan m’n stuur hangen. Gelukkig ging het allemaal goed en ik was dan ook blij toen de tassen veilig en wel in de keuken stonden. Ik liep nog even de tuin in om de fietsen in de schuur te zetten en toen ging het mis. Ik zakte door m’n benen heen en kon niets meer. Verdorie uitval in m’n beide benen! Daar lag ik dan in de tuin. Oudste zoontje kwam vragen of ik verder oké was. Ik zei dat het prima ging en dat het vast snel weer over zou gaan. Ik vroeg hem de ijsjes uit de tas in de vriezer te doen. De schat ruimde behalve de ijsjes alle boodschappen op! Na 10 minuten had ik nog steeds geen gevoel in m’n benen. Ik kon niet omhoog komen. Na ongeveer 20 minuten voelde ik langzaam het gevoel terug komen in m’n benen en voorzichtig aan kon ik weer opstaan. Ik zag dat ik een gat in m’n broek had door de val. De neuzen van m’n schoenen kapot en zelf hier en daar een flinke plek op m’n benen en heup. Maar goed ik deed het weer dus niet zeuren en gewoon weer doorgaan.

Terwijl ik alvast met oudste de tafel dekte vertelde ik hem om maar niets tegen manlief te zeggen, die zou zich immers alleen maar zorgen gaan maken terwijl er nu niets meer aan de hand was. Al snel stapte manlief binnen en gingen we gezellig met z’n alle aan tafel. Oudste zoontje zat het blijkbaar niet lekker en zei tegen manlief, ik moet u iets vertellen papa. Maar dan mag u zich geen zorgen meer maken hoor! Want het is allemaal goed nu. Hij vertelde het verhaal en inderdaad manlief maakte zich wel zorgen. En terecht natuurlijk.

Ik schakelde een aantal dagen over in slakkentempo hield me heel erg rustig. Bracht uren en uren door in bed. Herstelde van de enorme spierpijn die ik overhield aan de val. En heb uren en uren kunnen nadenken. Ik realiseerde me dat ik van geluk mag spreken dat ik geen uitval had op het moment dat ik op de fiets zat. Of midden in de supermarkt liep of noem maar op. De donkere wolken lucht klaarde langzaam op en daar kwam de zonneschijn te voorschijn.

Ik voelde me zo goed dat ik wel iets wilde ondernemen. Helaas had manlief middagdienst en zou ik alleen met de jongens op pad moeten. Ik had er wel vertrouwen in. Ja dat ging me wel lukken. Zo zwaaide we in de middag manlief uit en stapte ik samen met de jongens op de fiets. We besloten zonder doel gewoon een kant op de fietsen en richting huis te gaan als ik zou merken dat de koek op raakte. Wat was het heerlijk. De wind in m’n haren te voelen. De zon op m’n armen. Te zien hoe de jongens genoten. Wat een contrast. Het ene moment lig ik in bed en het andere moment zit ik op de fiets!

Af en toe namen we even pauze. We genoten van het uitzicht. Dronken wat en aten wat. De jongens gingen op ontdekkingstocht en klommen en ontdekte van alles. We reden nog even langs een strandje waar we genoten van de show die wakeboarders ons gaven terwijl ze druk aan het oefenen waren. De jongens wilde ook wel weten of het water echt zo koud was zoals de vrouw beweerde die langs liep die in het water was gevallen. We vervolgde onze weg een klein stukje zodat ze natte voeten konden halen. We fietste en fietste en bovenal we genoten!

Eenmaal thuis ging m’n lampje even uit. Dat was helemaal niet erg. Want zoals zoontje me zachtjes toe fluisterde hadden we wel een mega leuke middag gehad mama! De jongens keken film en smeerde voor zichzelf een boterham. En ik, ik genoot! Wat is die zon toch mooi als hij eenmaal achter de wolken vandaan is!

De kinderen hebben meivakantie en zijn dus vrij van school. De uitgelezen kans om samen proefjes te doen. Vandaag gingen ze samen met manlief aan de slag met een waterraket.

Enige tijd geleden had manlief al het pakket besteld. Dat werd nu open gemaakt en goed bestudeerd.

De proeflancering vond plaats in de achtertuin. Manlief zetten samen met de kinderen de raket in elkaar. Omdat we geen fietspomp hadden besloot hij de compressor er op te zetten. Tot zijn schrik vloog de raket echt meters hoog de lucht in en belanden de raket bij iemand anders in de achtertuin. Iets giechelend konden de jongens bij de ‘verre buren’ aanbellen om te vragen of ze hun raket mochten pakken uit de tuin.

De jongens waren er helemaal vol van. Het was gaaf! En hij ging zooo hoog! Graag wilde ze nogmaals de raket lanceren. Manlief vond dat het een beter idee was om de raket in het park te lanceren. Maar dan hadden ze wel een fietspomp nodig. Samen met jongste ging manlief naar het winkelcentrum om een fietspomp te kopen. Hij vond voor slechts 7 euro een pomp met een metertje er op waar het aantal bar op vermeld staat.

Nadat ze terug waren uit het winkelcentrum gingen we richting het park, ook de hond ging gezellig mee. Vakkundig werd de raket klaar gemaakt voor lancering. Door het metertje op de fietspomp konden we goed zien hoe de druk opgebouwd werd in de raket. De jongens hadden al snel in de gaten dat als het metertje op 4 bar stond de raket de lucht in vloog. Na een aantal lanceringen vonden ze dat ook mama het eens moest proberen. Hoewel ik het eigenlijk niet zo zag zitten. Moet ik bekennen dat het best wel leuk was om te doen.

De hond had het prima naar haar zin in het park. Ze snuffelde en wandelde een beetje rond. Tot ze besloot te kijken waar de jongens elke keer zo’n commotie om maakte. Ze nam een kijkje bij de raket die op het punt stond te lanceren. Op het moment van lanceren kreeg ze een hele straal water overzich heen. Van schrik sprong ze hoog de lucht in.

Ook zo benieuwd naar de lanceringen? Manlief heeft weer een prachtig filmpje in elkaar gezet. Kijken jullie gezelllig mee?

April wat ga je snel! De dagen vliegen op het moment voorbij. Er gebeurd en speelt op het moment zoveel in ons leven. Vooral leuke dingen gelukkig maar helaas ook minder leuke dingen.

De jongens mochten afgelopen week op schoolreis. Daar hebben ze ontzettend van genoten. Ik vind dat als moeder zijnde altijd wel een dingetje, mijn genieten begint altijd pas als ze weer veilig thuis zijn en honderd uit vertellen over hun belevenissen.

Omdat manlief weet dat ik het een dingetje vind had hij een vrije dag opgenomen. Dan konden we samen op stap. Shoppen stond er op planning. Ik houd daar helemaal niet van en stel dat het liefst zo lang mogelijk uit. Maar aangezien mijn moeder in de mei vakantie gaat trouwen werd het toch wel tijd. Binnen no time waren we geslaagd voor manlief. Niet alleen voor kleding voor de bruiloft maar ook de nodige zomerkleding. Fijn! Want het was hoog nodig. Voor de jongens hadden we ook al snel iets gevonden. Omdat ze perse geen overhemd aan willen dachten we het op te lossen door een twee in een shirt te kopen. Een T-shirt met een overhemd kraagje er aan. Volgens beide jongens was het zo kinderachtig dat kon toch echt niet! Ja misschien leuk voor iemand die 5 is zei zoon. Maar ik ben al 7 en ik moet wel over 30 jaar nog steeds naar die foto’s kijken van het trouwen! Dat snapt u toch wel mam! Dat word volgende week met beide jongens maar terug zodat ze zelf iets kunnen kiezen. Voor mezelf moet ik ook nog op pad. Hoewel we snel geslaagd waren voor manlief was mijn energie op.

We liepen terug naar de parkeergarage en daar zagen we dat er iemand problemen had gehad met het juist inparkeren. Deze persoon had zijn of haar auto deels in de onze geparkeerd. Helaas was er geen spoor meer te vinden van diegene. Geen briefje  niets, nou ja niets… de schade natuurlijk wel. Het is wat het is, je kunt er niets aan veranderen. Manlief bekeek de schade eens goed en zag dat het alleen om de kappen en bumper ging die stuk zijn. Dus konden we gelukkig veilig onze weg richting huis vervolgen.

Het was een uur of 12 toen we weer de straat in reden. Manlief bedacht dat we wel even langs de supermarkt konden gaan voor een lekkere lunch. Daar kocht hij lekkere broodjes en verse jus d’orange. We hadden nog maar net onze lunch op toen de tuinman op de stoep stond.

We zijn nu al ruime tijd bezig met een klacht. Roest vorming in de tegels. Ik schreef er hier en hier ook al over. Tot op heden is er nog geen oplossing. Het word steeds vooruit geschoven, we worden afgewimpeld. En voelen ons zeker niet serieus genomen. We hebben inmiddels advies ingewonnen bij onze rechtsbijstandsverzekering en een officiële brief verzonden. Vandaar het bezoekje van de tuinman. De beste man kwam aanzetten met twee opties en heeft beide opties toe gepast op een aantal tegels. De ene is een soort van verf/ impregneer waarmee hij de tegels donker verft. Wat wij geen gezicht vinden. Het vlekt enorm. Daarbij roept het bij mij gelijk vragen op of het slijt vast is? Of krijgen wij in de loop van de jaren slijtage op de veel belopen tegels? Daar had hij geen antwoord op. De andere optie is om een soort van roestweg op de plekken te smeren. Het is helaas een tijdelijke oplossing want na een flinke regenbui zie je de roest puntjes weer terug komen. Het middel bijt ook nog eens enorm uit dus zie je witten vlekken op de plek waar hij het heeft ingesmeerd.

Beide oplossingen zijn voor ons geen optie. We vinden het simpel weg niet mooi. De tuinman wil het liefst een nieuwe partij tegels leggen. Maar dan wel betaald worden door de fabriek. Van wat ik begrijp ligt daar het probleem. De fabriek wil best nieuwe tegels leveren maar ziet er niets in de uren/ vakmanschap te betalen. Onder tussen zijn wij als klanten de dupe van hun conflict. Wat voor mij weer de nodige spanningen met zich mee brengt en onnodig energie vreet. Ik ben bang dat we hierin nog een lange adem nodig hebben.