De afgelopen week heb ik donkere wolken gezien. Zoals het spreekwoord vermeld verscheen de zon daarna. En wat was die zon mooi!

Wat begon als een simpel boodschapje liep helaas wat anders. Manlief ging samen met jongste zoontje wat winkels af. De brillenwinkel voor een nieuw montuur. Daarna naar het winkelcentrum voor het een en ander. Dan kon ik ondertussen samen met oudste zoon op de fiets wat boodschapjes halen bij de supermarkt. Als alles volgens plan zou lopen. Kwamen we ongeveer tegelijk thuis en konden we gezellig samen lunchen.

Nadat manlief met jongste op pad ging, stapte ik samen met oudste op de fiets. Bij de winkel bleek dat we eigenlijk meer nodig hadden dan ik van te voren had ingeschat. Terug naar huis had ik dus twee hele zware boodschappen tassen aan m’n stuur hangen. Gelukkig ging het allemaal goed en ik was dan ook blij toen de tassen veilig en wel in de keuken stonden. Ik liep nog even de tuin in om de fietsen in de schuur te zetten en toen ging het mis. Ik zakte door m’n benen heen en kon niets meer. Verdorie uitval in m’n beide benen! Daar lag ik dan in de tuin. Oudste zoontje kwam vragen of ik verder oké was. Ik zei dat het prima ging en dat het vast snel weer over zou gaan. Ik vroeg hem de ijsjes uit de tas in de vriezer te doen. De schat ruimde behalve de ijsjes alle boodschappen op! Na 10 minuten had ik nog steeds geen gevoel in m’n benen. Ik kon niet omhoog komen. Na ongeveer 20 minuten voelde ik langzaam het gevoel terug komen in m’n benen en voorzichtig aan kon ik weer opstaan. Ik zag dat ik een gat in m’n broek had door de val. De neuzen van m’n schoenen kapot en zelf hier en daar een flinke plek op m’n benen en heup. Maar goed ik deed het weer dus niet zeuren en gewoon weer doorgaan.

Terwijl ik alvast met oudste de tafel dekte vertelde ik hem om maar niets tegen manlief te zeggen, die zou zich immers alleen maar zorgen gaan maken terwijl er nu niets meer aan de hand was. Al snel stapte manlief binnen en gingen we gezellig met z’n alle aan tafel. Oudste zoontje zat het blijkbaar niet lekker en zei tegen manlief, ik moet u iets vertellen papa. Maar dan mag u zich geen zorgen meer maken hoor! Want het is allemaal goed nu. Hij vertelde het verhaal en inderdaad manlief maakte zich wel zorgen. En terecht natuurlijk.

Ik schakelde een aantal dagen over in slakkentempo hield me heel erg rustig. Bracht uren en uren door in bed. Herstelde van de enorme spierpijn die ik overhield aan de val. En heb uren en uren kunnen nadenken. Ik realiseerde me dat ik van geluk mag spreken dat ik geen uitval had op het moment dat ik op de fiets zat. Of midden in de supermarkt liep of noem maar op. De donkere wolken lucht klaarde langzaam op en daar kwam de zonneschijn te voorschijn.

Ik voelde me zo goed dat ik wel iets wilde ondernemen. Helaas had manlief middagdienst en zou ik alleen met de jongens op pad moeten. Ik had er wel vertrouwen in. Ja dat ging me wel lukken. Zo zwaaide we in de middag manlief uit en stapte ik samen met de jongens op de fiets. We besloten zonder doel gewoon een kant op de fietsen en richting huis te gaan als ik zou merken dat de koek op raakte. Wat was het heerlijk. De wind in m’n haren te voelen. De zon op m’n armen. Te zien hoe de jongens genoten. Wat een contrast. Het ene moment lig ik in bed en het andere moment zit ik op de fiets!

Af en toe namen we even pauze. We genoten van het uitzicht. Dronken wat en aten wat. De jongens gingen op ontdekkingstocht en klommen en ontdekte van alles. We reden nog even langs een strandje waar we genoten van de show die wakeboarders ons gaven terwijl ze druk aan het oefenen waren. De jongens wilde ook wel weten of het water echt zo koud was zoals de vrouw beweerde die langs liep die in het water was gevallen. We vervolgde onze weg een klein stukje zodat ze natte voeten konden halen. We fietste en fietste en bovenal we genoten!

Eenmaal thuis ging m’n lampje even uit. Dat was helemaal niet erg. Want zoals zoontje me zachtjes toe fluisterde hadden we wel een mega leuke middag gehad mama! De jongens keken film en smeerde voor zichzelf een boterham. En ik, ik genoot! Wat is die zon toch mooi als hij eenmaal achter de wolken vandaan is!

De kinderen hebben meivakantie en zijn dus vrij van school. De uitgelezen kans om samen proefjes te doen. Vandaag gingen ze samen met manlief aan de slag met een waterraket.

Enige tijd geleden had manlief al het pakket besteld. Dat werd nu open gemaakt en goed bestudeerd.

De proeflancering vond plaats in de achtertuin. Manlief zetten samen met de kinderen de raket in elkaar. Omdat we geen fietspomp hadden besloot hij de compressor er op te zetten. Tot zijn schrik vloog de raket echt meters hoog de lucht in en belanden de raket bij iemand anders in de achtertuin. Iets giechelend konden de jongens bij de ‘verre buren’ aanbellen om te vragen of ze hun raket mochten pakken uit de tuin.

De jongens waren er helemaal vol van. Het was gaaf! En hij ging zooo hoog! Graag wilde ze nogmaals de raket lanceren. Manlief vond dat het een beter idee was om de raket in het park te lanceren. Maar dan hadden ze wel een fietspomp nodig. Samen met jongste ging manlief naar het winkelcentrum om een fietspomp te kopen. Hij vond voor slechts 7 euro een pomp met een metertje er op waar het aantal bar op vermeld staat.

Nadat ze terug waren uit het winkelcentrum gingen we richting het park, ook de hond ging gezellig mee. Vakkundig werd de raket klaar gemaakt voor lancering. Door het metertje op de fietspomp konden we goed zien hoe de druk opgebouwd werd in de raket. De jongens hadden al snel in de gaten dat als het metertje op 4 bar stond de raket de lucht in vloog. Na een aantal lanceringen vonden ze dat ook mama het eens moest proberen. Hoewel ik het eigenlijk niet zo zag zitten. Moet ik bekennen dat het best wel leuk was om te doen.

De hond had het prima naar haar zin in het park. Ze snuffelde en wandelde een beetje rond. Tot ze besloot te kijken waar de jongens elke keer zo’n commotie om maakte. Ze nam een kijkje bij de raket die op het punt stond te lanceren. Op het moment van lanceren kreeg ze een hele straal water overzich heen. Van schrik sprong ze hoog de lucht in.

Ook zo benieuwd naar de lanceringen? Manlief heeft weer een prachtig filmpje in elkaar gezet. Kijken jullie gezelllig mee?

April wat ga je snel! De dagen vliegen op het moment voorbij. Er gebeurd en speelt op het moment zoveel in ons leven. Vooral leuke dingen gelukkig maar helaas ook minder leuke dingen.

De jongens mochten afgelopen week op schoolreis. Daar hebben ze ontzettend van genoten. Ik vind dat als moeder zijnde altijd wel een dingetje, mijn genieten begint altijd pas als ze weer veilig thuis zijn en honderd uit vertellen over hun belevenissen.

Omdat manlief weet dat ik het een dingetje vind had hij een vrije dag opgenomen. Dan konden we samen op stap. Shoppen stond er op planning. Ik houd daar helemaal niet van en stel dat het liefst zo lang mogelijk uit. Maar aangezien mijn moeder in de mei vakantie gaat trouwen werd het toch wel tijd. Binnen no time waren we geslaagd voor manlief. Niet alleen voor kleding voor de bruiloft maar ook de nodige zomerkleding. Fijn! Want het was hoog nodig. Voor de jongens hadden we ook al snel iets gevonden. Omdat ze perse geen overhemd aan willen dachten we het op te lossen door een twee in een shirt te kopen. Een T-shirt met een overhemd kraagje er aan. Volgens beide jongens was het zo kinderachtig dat kon toch echt niet! Ja misschien leuk voor iemand die 5 is zei zoon. Maar ik ben al 7 en ik moet wel over 30 jaar nog steeds naar die foto’s kijken van het trouwen! Dat snapt u toch wel mam! Dat word volgende week met beide jongens maar terug zodat ze zelf iets kunnen kiezen. Voor mezelf moet ik ook nog op pad. Hoewel we snel geslaagd waren voor manlief was mijn energie op.

We liepen terug naar de parkeergarage en daar zagen we dat er iemand problemen had gehad met het juist inparkeren. Deze persoon had zijn of haar auto deels in de onze geparkeerd. Helaas was er geen spoor meer te vinden van diegene. Geen briefje  niets, nou ja niets… de schade natuurlijk wel. Het is wat het is, je kunt er niets aan veranderen. Manlief bekeek de schade eens goed en zag dat het alleen om de kappen en bumper ging die stuk zijn. Dus konden we gelukkig veilig onze weg richting huis vervolgen.

Het was een uur of 12 toen we weer de straat in reden. Manlief bedacht dat we wel even langs de supermarkt konden gaan voor een lekkere lunch. Daar kocht hij lekkere broodjes en verse jus d’orange. We hadden nog maar net onze lunch op toen de tuinman op de stoep stond.

We zijn nu al ruime tijd bezig met een klacht. Roest vorming in de tegels. Ik schreef er hier en hier ook al over. Tot op heden is er nog geen oplossing. Het word steeds vooruit geschoven, we worden afgewimpeld. En voelen ons zeker niet serieus genomen. We hebben inmiddels advies ingewonnen bij onze rechtsbijstandsverzekering en een officiële brief verzonden. Vandaar het bezoekje van de tuinman. De beste man kwam aanzetten met twee opties en heeft beide opties toe gepast op een aantal tegels. De ene is een soort van verf/ impregneer waarmee hij de tegels donker verft. Wat wij geen gezicht vinden. Het vlekt enorm. Daarbij roept het bij mij gelijk vragen op of het slijt vast is? Of krijgen wij in de loop van de jaren slijtage op de veel belopen tegels? Daar had hij geen antwoord op. De andere optie is om een soort van roestweg op de plekken te smeren. Het is helaas een tijdelijke oplossing want na een flinke regenbui zie je de roest puntjes weer terug komen. Het middel bijt ook nog eens enorm uit dus zie je witten vlekken op de plek waar hij het heeft ingesmeerd.

Beide oplossingen zijn voor ons geen optie. We vinden het simpel weg niet mooi. De tuinman wil het liefst een nieuwe partij tegels leggen. Maar dan wel betaald worden door de fabriek. Van wat ik begrijp ligt daar het probleem. De fabriek wil best nieuwe tegels leveren maar ziet er niets in de uren/ vakmanschap te betalen. Onder tussen zijn wij als klanten de dupe van hun conflict. Wat voor mij weer de nodige spanningen met zich mee brengt en onnodig energie vreet. Ik ben bang dat we hierin nog een lange adem nodig hebben.

Gister ochtend dronk ik samen met manlief een heerlijk kopje koffie op bed. Ik voelde me goed. Goed genoeg om een paar uurtjes op stap te gaan. In plaats van mijn energie op maken met het verder opruimen en schoonmaken besloten we dat we daadwerkelijk op stap zouden gaan. Maar wat gaan we dan doen? We bedachten wat uitjes bekeken de prijzen en namen een beslissing.

Eenmaal uit bed was het eerst tijd voor een ontbijtje. Bij de supermarkt werden gratis afbak bolletjes uitgedeeld in de vorm van haasjes. Iets wat ik zelf niet zou kopen maar tegen gratis broodjes zeg ik geen nee. Gelukkig bleek er geen melk in te zitten dus konden de kindjes heerlijk mee smullen. Voor mezelf had ik nog wat afbak broodjes in de vriezer. Zo zaten wij op een gewone zondag aan een luxe ontbijt.

Na het ontbijt nog even een korte wandeling met de hond. Daarna de tas pakken. Een flesje water voor iedereen en een lekker koekje. De jongens sprongen een gat in de lucht toen ze door kregen wat we van plan waren. Gaan we op avontuur? Ja jongens we gaan op avontuur. Waar naar toe dan? Waar de auto ons heen brengt. Nou dan weet papa al wat we gaan doen, want de auto kan niet sturen zonder papa. Je hebt gelijk.

In de auto hadden manlief en ik nog een knoop door te hakken. We hadden online gezien dat we voor bijna 50 euro eenmalige toegangstickets konden kopen en voor 75 euro een gezinsjaarkaart. Is dit een uitje voor een keer of zullen we later dit jaar nogmaals die kant op gaan? Wat is er allemaal te doen? Na een korte gedachte wisseling hakte we de knoop door en besloten we dat we voor de gezinsjaarkaart zouden gaan. Nu maar hopen dat we daar een juiste keus mee hebben gemaakt.

Manlief heeft van het uitstapje een filmpje gemaakt. Kijken jullie gezellig mee?

Social media, ik houd mij er altijd afzijdig van. Voor mij geen gezichtenboek, een kwetterend vogeltje of noem maar op. Het enige wat ik tot nu toe de wijde wereld in slingerde was via mijn eigen website/blog. Tot nu toe..

Ik ben overstag gegaan en heb een Instagram account gemaakt. Omdat ik vaak in livestreams te vinden ben en op die manier contacten heb met mensen over de hele wereld. Die maar al te graag mijn creaties willen zien. Maar toch verwijs ik die liever niet door naar mijn website, waar ze dan eerst door maanden van mijn persoonlijke leventje moeten scrollen voordat ze een kleurplaat tegen komen. Een instagram account leek mij dan een fijne oplossing. Zo kan ik af en toe een foto online plaatsen van mijn projectje waar ik mee bezig ben of mee kijken met andere.

Aan de ene kant is het een fijne manier van delen. Aan de andere kant staat het mij ook tegen. Ik merk dat ik nu na enkele dagen soms zo maar een half uur aan het klikken en scrollen ben. Dat was precies de reden waarom ik er niet aan wilde beginnen. Wat een aantrekkingskracht heeft social media.

Wil je graag met me mee kijken? Op instagram ben ik te vinden als Amandjuh88.

Hebben jullie social media accounts? Wat vinden jullie het grootste voordeel en nadeel?

Nu ik ben overgeschakeld naar standje rust merk ik dat ons huis langzaam veranderd. Het word rommeliger om mij heen. Er vormt een laag stof op de vensterbanken. De was stapelt zich op. Was die ik wel gewassen en opgevouwen heb staat al dagen in manden te wachten op de overloop tot ik het in de kasten opberg. Er verschijnen vette vinger en handafdrukken op de raampjes van de deur in de woonkamer. Het toilet kan eigenlijk wel een sop beurt gebruiken. De bedden zou ik eigenlijk ook weer moeten verschonen, het beddengoed ligt er nu een week op. Maar ja dat betekend nog meer was. Om nog maar te zwijgen over de keuken. De vaatwasser staat nog vol met schone vaat. Op het aanrecht stapelt ondertussen de vuile vaat zich op. Over het gasfornuis is ook al een aantal dagen geen sopje gehaald.  Ik merk dat ik er onrustig van word.

Nu wil ik niet zeggen dat ons huis altijd super opgeruimd en schoon is. Nou ja, meestal is dat wel het geval. Ik voel me simpel weg een stuk fijner in een opgeruimd huis. Ik word er kriegelig van als spullen op plekken staan waar ze niet thuis horen. Het liefst zou ik nu alles tegelijk opruimen en schoonmaken. Maar ik weet ook dat daar mijn valkuil zit. Op momenten als deze weet ik dat een kastje per dag methode het beste werkt om overzicht te krijgen zonder dat mijn lijf in stort.

Om nu de meeste rust te krijgen kies ik een taak uit per dag en dat is het. Als ik me letterlijk aan de een kastje per dag methode zou houden. Zou dat betekenen dat ik elke dag een kastje, lade, plank oid helemaal grondig opruim en schoonmaak. Omdat het voor mij nu veel te chaotisch is kies ik er voor om bijvoorbeeld het toilet te soppen en een wasje aan te zetten. Als ik me goed genoeg voel in de middag stop ik de was nog in de droger en thats it. Dan blijft er energie over om de volgende dag bijvoorbeeld het gasfornuis te soppen en dan weer terug te schakelen naar standje rust voor de rest van de dag. Laat de energie het toe dan kies ik een klusje uit die hoog op het lijstje staat. Heb ik een dag geen energie dan is het niet anders en doe ik niets.

Ondertussen spoor ik de kinderen aan om zoveel mogelijk hun eigen spullen op de juiste plekken terug opruimen. Dat scheelt al een berg aan dingetjes die overal rond zwerven.

Vanaf 6 jaar mogen de jongens een kinderfeestje geven. Het eerste feestje wat wij gaven voor oudste was bij ons thuis. We begonnen met het versieren van cakejes daarna deden we diverse spelletjes (in huis omdat het slecht weer was) en sloten het feestje af met het eten van frietjes. Energie technisch hakte het thuis feestje er bij mij enorm in. Daar had ik me flink op verkeken. De voorbereidingen, het feestje zelf en tot slot het opruimen en schoonmaken. Afgelopen november werd zoontje 7 en nog steeds had hij zijn feestje niet gehad. Inmiddels is jongste zoontje ook jarig geweest en 6 geworden waardoor ook hij een kinderfeestje mag geven.

Een thuis feestje zag ik deze keer niet zitten en in overleg met manlief besloten we dat we beide feestjes tegelijk zouden geven. Op een middag en dan ergens naar toe. Beide zoontjes mochten 4 kindjes kiezen. Bij elkaar gaan we dus met 10 kindjes op stap. Maar hoe krijg je die kindjes dan op locatie. Na wat brainstormen waren we het er al snel over eens dat we de kinderen op locatie laten brengen en ophalen door de ouders.

Dan nog het dillema wat zullen we gaan doen? Beide jongens vinden het super leuk om films te kijken. Zou een bioscoop feestje wat zijn? Na wat wikken en wegen besloten we dat ze daar eigenlijk nog wat te jong voor zijn. Hoewel we weten dat de jongens goed stil kunnen zitten weten we ook dat ze graag bepaalde kindjes willen uitnodigen die erg doenig zijn. Het is fijn als ze hun energie dan ook kwijt kunnen.

Een binnenspeeltuin dan misschien? Hier in de buurt zit een indoor speelhal. Daar worden wel vaker kinderfeestjes gegeven. Manlief besloot de vestiging op te bellen en te vragen naar de mogelijkheden. We prikte een datum en reserveerde. Een kinderfeestje, zonder taart maar wel onbeperkt limonade en spelen, frietjes met een snack en tot slot een traktatie zakje mee naar huis. Voor dit alles word slechts een prijs berekend van 12 euro per kindje.  Slechts, tja. Het is heel wat duurder dan een feestje thuis. Daarin tegen hebben we thuis de rotzooi niet. Vermaken de kinderen zich hopelijk prima en kunnen we zelf rustig een kop koffie drinken, kleuren, huiswerk maken, een boek lezen, wat werken op de laptop of noem maar op.

De uitnodigen brachten we langs waarop duidelijk het adres vermeld stond van de locatie. Al snel kregen we de ene vraag naar de andere of er een mogelijkheid was dat we kindjes konden ophalen van de bso, van thuis, mee uit school een broodje konden eten bij ons etc. De vragen overvielen mij en ik gaf aan dat ik er later op terug zou komen.

Hoe langer ik er overnadacht hoe meer ik bij mijn standpunt wilde blijven. Met een twingo is het nu eenmaal niet zo makkelijk om een aantal extra kindjes mee te nemen. Zelf gaan fietsen is voor mij simpel weg geen optie. Manlief een aantal keer open neer laten rijden dan? Nee, dat is ook niet handig. Iemand anders vragen of die voor ons kindjes heen en weer konden rijden. In mijn hoofd passeerde er diverse opties of mogelijkheden. Tot manlief mij er op attendeerde dat ze ons vroegen of het mogelijk is, gewoon een nee is natuurlijk ook een optie. Waarom moeten we van hun probleem ons probleem maken? Dat inzicht zette mij aan het denken. Het is natuurlijk ook zo. Ik besloot om degene een berichtje terug te sturen dat het helaas niet mogelijk is. Punt. Gelijk voelde ik me ook ergens schuldig. Want wat nou als het vriendje of vriendinnetje daardoor niet op het feestje kan komen. Dat zou ik jammer vinden voor zoontje. Gelukkig ontvingen wij al snel een berichtje over een vriendje dat het op een andere manier geregeld is. Een ander kindje kan met iemand anders mee die ook is uitgenodigd en zo hadden er al twee een oplossing gevonden buiten ons om. Op het moment van het feestje bleek dat ook het laatste kindje aanwezig kon zijn. Die werd door een buurman afgezet op locatie.

De jongens hebben een top feestje gehad. Ze konden naar hartelust spelen. Alle kindjes waren aanwezig die ze hadden uitgenodigd. Wat super leuk en gezellig was. Hoewel we helemaal gebroken waren aan het einde van de dag. Beviel het ons zeer goed. Het is zeker voor herhalingvatbaar.

Hoe vieren jullie kinderfeestjes?