De afgelopen week heb ik gemerkt dat je onder invloed van emoties, stress of verdriet hele andere keuzes maakt. Had je me vorige maand gevraagd wat ik zou doen. Dan had je een heel ander antwoord gekregen dan de keuze die we nu gemaakt hebben. Vorige maand zouden wij gekozen hebben voor een groeps crematie voor de hond. Het as laten uitstrooien op het veldje door het crematorium en daar zou de kous mee af zijn.

Nu we overspoeld zijn door intens verdriet voelt dat voor ons helemaal niet goed. Ik heb heel sterk het gevoel dat Turbo terug naar huis moet. Voorheen vond ik het altijd wat overdreven als mensen vertelde dat ze het as van hun hond/ dier in huis hadden. Nu ik er over nadenk vind ik het juist heel liefdevol.

Na het overlijden van Turbo voelde ik een enorme leegte, ik was mijn/ ons maatje voor altijd kwijt. Op het moment dat het crematorium contact met manlief op nam en de mogelijkheden besprak voelde ik een enorme drang dat ze terug naar huis moest. De enige mogelijkheid die dan overbleef was een individuele crematie. Manlief vroeg hoe wij dan zeker wisten dat Turbo dan ook inderdaad individueel gecremeerd zou worden. Het antwoord wat hij kreeg was, niet. Daar moet u dan maar op vertrouwen. O, zei manlief is er een manier dat we die zekerheid wel hebben? Er werd uitgelegd dat we tegen een meerprijs haar zelf kunnen begeleiden naar de oven. Dan zou er voorafgaand aan de crematie een opbaring zijn zodat we nog een laatste keer afscheid kunnen nemen. Na verder doorvragen bleek dat bij de opbaring ook kinderen welkom zijn. Soms is het juist fijn voor de rouwverwerking van kinderen dat ze nog een laatste keer afscheid kunnen nemen. Zelf weet ik niet of we daar wijs aan doen. Ik weet ook niet hoe ze er nu uit ziet. Toen we Turbo achter lieten bij de dierenarts zag ze er heel vredig uit. Maar tussen het overlijden en de crematie zit toch bijna een week. Iets om de komende dagen nog over na te denken.

Ik heb me de afgelopen dagen vooral verloren gevoeld. Nu we deze keuze gemaakt hebben, heb ik het gevoel dat ik de controle weer een beetje terug heb. Het geeft ook rust, het is goed zo. Daardoor kan ik ook weer oprecht genieten van onze vrolijke, energierijke pup. Want die verdient ook haar liefde en aandacht.

Aanstaande vrijdag zal de crematie plaats vinden. Zaterdag kunnen we haar as op halen en zal ze weer thuis zijn.

Afgelopen woensdag avond zagen wij aan Turbo dat ze heel veel pijn had. Ze was al dagen narrig en hapte naar zoontje en manlief. Ze trok zich terug in de bench of kroop onder tafel. Als ze op stond ging dat met kreunen en steunen. Nu zijn we wel wat gewend van haar. Ze had wel vaker periodes dat het allemaal wat moeizaam ging. Ze was immers al behoorlijk op leeftijd. Toch zat het me helemaal niet lekker en besloten we een afspraak te maken bij de dierenarts. We konden donderdag ochtend gelijk als eerste terecht.

De dierenarts constateerde inderdaad dat ze veel pijn had, maar waar het precies vandaan kwam was nog niet helemaal duidelijk. Turbo heeft een geschiedenis met rugpijn ( hernia’s) maar ook met maag/ darm problemen. Voor een duidelijk beeld was het noodzakelijk dat ze opgenomen zou worden. Daar stemde wij mee in en verlieten de dierenartsenpraktijk met lood in de schoenen zonder hond. Al snel kregen wij een telefoontje dat er op de foto te zien was dat haar maag enorm vergroot was maar ook juist daardoor konden ze niet goed beoordelen of de rest van haar organen in orde waren, om alles goed in beeld te krijgen zou een echo nodig zijn. Ook daar stemde wij mee in. De echo gaf gelukkig goed nieuws. Geen tumoren of andere rare dingen buiten haar maag om. Er werd een behandelplan opgesteld en dan konden wij haar komen op halen.

Turbo was helemaal door het dolle om ons te zien, ze had net haar shot tegen de pijn gehad en begroete ons als een jonge hond. We kregen uitleg over haar medicatie, de werking en dat we toch echt de volgende dag wel een groot verschil zouden moeten gaan merken. Ook vertelde ze er bij dat dit haar laatste optie zou zijn. Dat als de medicatie niet zou aan slaan, wij voor een moeilijke keuze stonden. Er werd Turbo beterschap gewenst en wij spraken af volgende week contact op te nemen. Eenmaal thuis was er van de vrolijke hond nog weinig te zien. Ze was vooral erg blij dat ze weer lekker kon gaan liggen slapen. Donderdag avond kroop ze nog gezellig bij ons op de bank. Ze lag daar als vanouds te snurken.

Vrijdag ochtend, Turbo leek nog steeds pijn te hebben. Maar manlief en ik zeiden tegen elkaar we moeten de medicijnen wel even de kans geven om hun werk te kunnen doen. Het is een taaie, ze komt er vast wel boven op. Het moet gewoon! In de loop van de dag vond ik steeds plassen op de grond. Ik dacht nog verdorie pixel was zo netjes zindelijk op het matje. Zou ze een terug val hebben. Ik vond de plassen ook wel heel groot voor een pup. Toch maakte ik me er niet zo druk om. Aan het einde van de dag stond ik weer in een grote plas in de keuken terwijl ik zeker wist dat pixel daar niet geweest was. Zou het dan toch Turbo zijn? Dat is echt niets voor haar, ze geeft altijd heel goed aan wanneer ze nodig moet. Het klopte niet voor mijn gevoel.

Zaterdag, de dag begon al vroeg. Manlief had ochtenddienst en ging kwart voor 5 van huis. Dat was voor mij het moment om op te staan omdat pixel wakker was en duidelijk liet merken dat ze klaar was met slapen. In de vroege ochtend maakte ik een wandeling met beide honden. Turbo had een bepaalde blik in de ogen, een blik van ik heb hulp nodig baasje ik weet het even niet. Ik maakte een kop koffie en Turbo kwam bij me zitten op de bank. Ik haalde haar aan en knuffelde met haar. Na het kopje koffie maakte ik het eten voor de honden wat met smaak werd opgegeten. Pixel rende als een vrolijke pup door de kamer heen terwijl Turbo wat doelloos heen en weer liep. Af en toe bleef ze stok stijf staan snauwde ze naar pixel als die te dichtbij kwam. Uiteindelijk kroop ze in de bench. De jongens werden wakker en gingen ontbijten. Voormezelf schonk ik nog een kop koffie in en pixel besloot ook om even te slapen. Dat was maar voor korte duur. Ze wilde spelen en liet dat duidelijk merken. Turbo was ook opgestaan om even te drinken en viel onderweg naar de waterbak uit naar pixel. In spelen had ze helemaal geen zin. Ik heb moeten in grijpen en de honden uit elkaar moeten halen. Ik heb gemopperd tegen Turbo dat ik dat gedrag niet wilde zien. Ze stond me weer met de zelfde blik aan te kijken net of ze wilde zeggen baasje ik wil alleen maar rust. Rond een uur of tien hield ook pixel het voor gezien en ging ze slapen. Voor Turbo maakte ik een lekker plekje op de bank en pixel deed ik in de bench dan kon ik nog even wat kleuren op zolder. Een half uurtje later begon pixel ontzettend hard te janken en piepen. Ik liet het kleuren voor gezien en liep de trap af.

In de woonkamer trof ik Turbo aan, trillend op haar pootjes. Weer die blik. Die smekende blik. Toen ik verder keek zag ik dat ze gespuugd had. Al haar eten van de ochtend lag in een grote plas op de bank. Verder in de woonkamer lagen plassen vol met gal en in de keuken had ze weer geplast. Ik heb alles schoongemaakt en even  geknuffeld met Turbo ik deed haar de belofte dat ik haar zou gaan helpen. Dat ik nog niet wist hoe maar dat het goed zou komen. Ik besloot manlief op te bellen om te overleggen. Hij zei bel de dierenarts maar om te kijken of we iets met de dosering kunnen doen van haar medicatie. Zo gezegd zo gedaan, ik belde met de dierenarts. Die hoorde het verhaal aan en zei dat ze Turbo graag wilde zien. Ze kon niet telefonisch beslissen welke dosering dan juist zou zijn en of dat de oplossing kon zijn. Ik maakte de afspraak en belde manlief terug. Na wat geregel kon hij gelukkig  eerder naar huis. Om 12.50 werden we naar binnen geroepen. Turbo stond te trillen op haar pootjes en hijgde enorm. Ze werd onderzocht en de dierenarts vertelde dat ze haar plas inderdaad kon laten lopen door de medicatie. Dat spugen had eigenlijk niet mogen gebeuren aangezien haar medicatie dat juist had moeten voorkomen. Ze kon nog wel een morfine voorschrijven tegen de pijn en dan volgende week beoordelen hoe of de wat. Maar dat we dan waarschijnlijk voor een moeilijke keuze zouden staan. Door mijn tranen heen wist ik nog net uit te brengen dat ik dacht dat we voor Turbo er misschien beter aan zouden doen om nu al die keuze te maken. Want nog meer pijn wilde ik absoluut niet voor haar. Ze vroeg manlief het te onderbouwen waarom het nu de juiste keuze zou zijn voor haar. Manlief deed zijn verhaal en de dierenarts kon zich daar in vinden en zei, ik ga hier in mee. Kom maar met me mee naar de speciale kamer. Daar stonden stoelen waar we rustig plaats konden nemen en werden er kaarsjes aangestoken. Daarna kregen we nog even een momentje om Turbo te knuffelen en gerust te stellen. Ze zat bij manlief op schoot, heel rustig en liet de dierenarts haar pootje scheren. De injectie werd gezet en Turbo gaf manlief nog een lik over zijn gezicht langzaam werd het slaapmiddel ingespoten en Turbo viel in slaap. Eigenlijk was ze er al niet meer, haar ademhaling was al gestopt en manlief zei dat hij haar hartje al niet meer voelde. Toch diende de dierenarts ook de tweede injectie toe en luisterde ze vervolgens naar Turbo’s hart. Ze is er niet meer zei de dierenarts. Daar lag ze dan zo vredig en ontspannen in manlief zijn armen. Ze stond dus altijd zodanig stijf van de pijn dat ze zelfs gespannen was als ze lag te slapen. Nu pas viel het mij op. Haar gezichtje was zo vredig. Eindelijk pijn vrij. Tegelijkertijd werd ik overspoeld door verdriet, mijn lieve Turbo. De dierenarts schakelde over naar het zakelijke praatje over wat we met het lichaam van Turbo willen. Of we haar mee naar huis wilde nemen of laten cremeren of dat we haar willen laten vernietigen. Dat laatste klonk mij zo wreed en ongeloofwaardig in de oren. Haar mee naar huis nemen zou ik met alle liefde doen alleen ik had werkelijk geen idee wat ik dan met haar zou moeten doen. Manlief en ik waren het er snel over eens dat we haar graag willen laten cremeren. Volgende week zal het crematorium contact met ons opnemen om de mogelijkheden te bespreken. Daarna vertelde ze ons dat we nu de rekening niet hoeven te voldoen en dat we die vanzelf op de mat zouden zien verschijnen. Dat we nu onze tijd konden nemen om gedag te zeggen en dan via een andere ingang de praktijk konden verlaten. Manlief legde Turbo op een handdoek op een speciale tafel en zei haar voor de laatste keer gedag daarna ging ik nog even bij haar zitten en aaide haar voor de laatste keer over haar bol. Daarna verlieten wij voor de tweede keer die week de dierenartsenpraktijk met lood in onze schoenen zonder hond.

Dag maatje, dag wijfie, dag vriendin, dag lieve Turbo.

Met de komst van onze pup ging bij ons de verwarming weer aan. Het kleine beestje was gewend aan een constante tempratuur van 23 graden. Nu vinden wij stoken tot 23 graden veel te warm en alles behalve behaagelijk. We besloten om overdag bij te verwarmen tot 20 graden en de nacht tempratuur op 19 in te stellen. Nu ze een weekje bij ons is en gewend is aan deze lagere temperaturen hebben we de tempratuur weer iets bijgesteld. Overdag verwarmen wij naar 19 graden en de nachttemperatuur hebben wij verlaagd naar 18 graden. We hopen de nachttemperatuur de komende week weer iets verder naar beneden te kunnen instellen.

Toch is het wel een vreemd iets. Voor ons zelf vonden we het nog niet nodig om de verwarming aan te zetten. Wel trok ik regelmatig een vest aan of pakte ik er een dekentje bij op de bank. De kinderen daarin tegen liepen nog regelmatig in een T-shirt. Juist nu het warmer is in huis pakken ze vaker een trui of een vest uit de kast.

Ons stook seizoen is dit jaar dus weer begonnen. Waarschijnlijk voel je de grote vraag al aankomen, staat bij jullie de verwarming al aan? Zo ja, op welke tempratuur stel je hem dan in?

Graag wil ik jullie voorstellen aan ons nieuwe gezinslid.

Ze heet pixel. Ze is nu 9 weken oud en enkele dagen bij ons. We hadden ons voorbereid op nachten lang gejank en gepiep. Nachten lang wakker zijn maar ze doet het boven verwachting goed. Een aantal keer per nacht laat ze van zich horen. Het is een hartverscheurendgeluid maar dat is na enkele minuten al voorbij en dan ligt ze weer heerlijk te slapen. Het is een zeer vrolijk en speels hondje. Onze turbo van 10 weet niet zo goed wat ze er mee aan moet. Het gespeel en gedartel om haar heen vind ze allemaal wel best zolang ze er zelf niet aan mee hoeft te doen.

Voor de kinderen was het een verrassing. We hebben pixel savonds opgehaald terwijl mijn schoonmoeder oppaste. Daar hebben de jongens niets van gemerkt die waren namelijk al vertrokken naar dromenland. Door het verzetten van de tijd waren de jongens de volgende ochtend al optijd wakker. Als uitzondering mochten ze dus voor 7 uur al in de kleren. Niets vermoedend deden ze hun taakjes en liepen naar beneden. Hun reactie kwam bij ons als een verrassing. Oudste zoon die altijd aan geeft niet van honden te houden was helemaal door het dolle heen. Jongste zoon die helemaal idolaat is van honden en het liefst knuffelt met elke hond die hij op straat ziet, was terughoudend. De hele dag was hij prikkelbaar en snel in tranen. Een reactie die we niet hadden verwacht. Het nieuws begint langzaam te landen dat pixel echt bij ons hoort en blijft. Daarmee klaart zijn humeur ook op.

Mocht het hier weer voor iets langere tijd stil zijn, weet dan dat wij op onze roze wolk zitten en met volle teugen genieten van ons nieuwe gezinslid.

Vorige week zijn de jongens weer begonnen met school. Wat een verademing is dat. Gelijk vanaf de eerste dag waren ze al weer in het ritme. In de vakantie probeerde ze nog regelmatig de grenzen op te rekken. Nu word er goed geluisterd en weten ze ook dat als ze zich aan hun taken houden zonder te mopperen dat er tijd over blijft voor andere dingen.

Zodra de wekker gaat staan ze op. Ik druk nog een keer op snooze. De jongens Kleden zich aan en maken hun bedden op. Vuile was deponeren ze in de wasmand en tot slot openen ze hun gordijnen op het moment dat ze naar beneden lopen gaat mijn wekker meestal voor een tweede keer af en sta ik op. Op mijn gemakje kleed ik me aan. Borstel ik mijn haar en poets ik mijn tanden. Ik zet op de slaapkamers een raam open en trek de bedden nog even recht. Doe die verloren sok nog even in de wasmand en ga vervolgens ook naar beneden.

Daar staat oudste zoon al in de keuken zijn ontbijtje te maken en jongste poetst zijn bril. Ik geef beide jongens een compliment dat ik het zo fijn vind dat ze al hun taakjes aan het doen zijn en dat hun kamers echt heel netjes zijn. Oudste mompelt wat en zegt goedemorgen mam. Ik vraag beide of ze ergens hulp bij nodig hebben en ik krijg een blik naar me toe geworpen van wat denkt u zelf? Ik zet een pot koffie en geef aan dat ik even ga wandelen met de hond. Als ik terug kom van de wandeling zitten beide mannen aan hun ontbijtje, het lijkt bijna te mooi om waar te zijn.

Ik schenk een kop koffie voor mezelf in en maak het tien uurtje voor de jongens klaar. Na het ontbijtje poetst ook oudste zijn bril en pakt zijn school tas in. Ik poets beide jongens hun tanden en ze willen hun haren netjes in de plooi. Het is pas half 8 en ze zijn klaar om naar school te gaan. Dat was echt goed teamwerk eh mama! Nou zeg dat wel. Mogen we dan nu nog even televisie kijken? Nou uhm, ja dat mag wel dat hebben jullie verdient. Zo ging het tot nu toe elke dag.

Totaal ontspannen zat ik elke ochtend om half 8 op de bank met een vers kopje koffie. Met de iPad op schoot een rondje snuffelen door blogland. In de vakantie heb ik daar een stuk minder de tijd voor genomen. Ik merk dat ik zelf ook mijn eigen ritme weer terug vind en dat doet me goed. Natuurlijk ben ik wel erg moe. In de vakantie kon ik in bed blijven liggen tot mijn lichaam goed genoeg voelde. Nu moet ik opstaan als de wekker zegt dat het tijd is. Het is weer even omschakelen.

Regelmatig verrast manlief mij met dingen. Een bos bloemen, een kleurboek een set potloden, die super gave tas, een dagje weg voor twee. De voorbereidingen probeert hij altijd in het geheim te doen. Meer dan eens verspreekt hij zich, komt er een verzend bevestiging in de verkeerde inbox in de mail. Onderschep ik per ongeluk de post of vind ik een pakje in de kledingkast tijdens het op ruimen van de was of noem maar op. Kom ik er een keer niet achter wat hij in zijn schild voert dan kan hij het echt niet langer voor zichhouden en verteld hij het wel. Echt als een complete verrassing komt het meestal niet. Dat is niet erg want eigenlijk houd ik helemaal niet van verrassingen. Ik heb graag de controle over dingen en wil precies weten hoe of de wat. Toch is het manlief in de vakantie gelukt om mij te verassen.

Al ruim een jaar is het bekend dat een vooraanstaand potloodmerk een nieuwe lijn potloden zou uitbrengen. Het neusje van de zalm. Al die tijd houd ik de ontwikkelingen mbt dat potlood in de gaten. Regelmatig kijk ik of er al iets bekend is over de lanceer datum, of er reviews te vinden zijn, foto’s etc. In het begin van de zomervakantie werden de potloden in het buitenland gelanceerd. De verkoop gestart. In Nederland zijn ze echter nog niet te verkrijgen. We bezochten wat ‘art’ winkels maar nee, helaas ze waren zelfs nog niet op de hoogte van de nieuwe potloden. Manlief heeft daar met een stalen gezicht rond gewandeld want hij had de potloden allang besteld in het buitenland. In de vakantie werden ze geleverd op een moment dat ik een boodschapje aan het doen was. Hij heeft de nieuwe set verstopt op een briljante plek. De dagen gingen voorbij en manlief zat op hete kolen. De woorden Brande op zijn lippen maar hij zei niets.

Hij had de potloden namelijk in mijn atelier gelegd. Boven op mijn andere sets met potloden. Vol in het zicht! Dagen heb ik daar doorgebracht, dagen heb ik ze zien liggen maar niet geregistreerd. Meerdere keren had ik ze in mijn handen zonder dat ik het door had! Op een gegeven moment werd het manlief te veel hij vroeg me iets. Waarvoor ik iets uit de kast nodig had. Ik pakte het blik met de nieuwe potloden uit de kast waarop manlief mij vroeg de set die ik vast had eens te laten zien. Ik stond aan de grond genageld en totaal sprakeloos. Want dat was DE set waar ik al maanden van droomde en die lag gewoon tussen mijn spullen en ik het het niet eens gezien. Wauw! De potloden zijn in het echt nog mooier dan ik had kunnen hopen. Ze zijn een droom om mee te werken.

Gelijk moet ik mijn mening over het ontvangen van verassingen ook bijstellen want het krijgen van de juiste verrassing is wel heel erg leuk!

Laat ik eerst maar beginnen met het feit dat oudste zoontje super heeft gezwommen. Het afzwemmen ging als een speer en hij is nu dan ook in het bezit van zijn B diploma!

Toch was hij ook enorm teleurgesteld en hij was niet de enige. Ik was behalve teleurgesteld eigenlijk ook boos, heel boos! Het zit namelijk zo. Alle opa’s en oma’s hadden beloofd om er bij te zijn. Iedereen was vrij en had toegezegd er te zijn. Mijn schoonouders waren ruim op tijd aanwezig. Maar mijn eigen moeder en haar man zag ik niet. De minuten gingen voorbij zullen ze in een file staan? Zou er misschien geen parkeerplek zijn voor het zwembad? Staan ze langs de kant van de weg met pech? Er schoot van alles door mijn hoofd en ik besloot nog een rondje door het zwembad te doen om te kijken of ze misschien in de aankomsthal zaten te wachten of dat ik ze zou zien op het parkeerplaats maar helaas, ik zag ze niet. Ik nam weer plaats op de tribune en nu stond manlief op hij zou ook nog wel even een rondje doen. Ik hoopte zo dat ik manlief zou terug komen samen met mijn moeder en haar man. Maar helaas.

Manlief besloot mijn moeder even op te bellen. Het afzwemmen zou binnen twee minuten beginnen. Haar mobiel nam ze niet op. Zal ik op het huisnummer bellen? Ik reageerde met dan nemen ze toch niet op die zitten allang in de auto. Toch belde manlief op het huisnummer en mijn moeder nam de telefoon op!  Manlief zei hallo en zei o je bent thuis? Ja ik ben thuis hoorde ik mijn moeder zeggen. O dat is dan heel jammer zei manlief want het afzwemmen gaat nu beginnen. K*t hoorde ik over de telefoon dat ben ik helemaal vergeten! Enne mijn man zit 25 km verderop. Dus ik kan ook niet direct komen. Manlief gaf aan dat het spijtig was om te horen. Over de speekers hoorde we dat het afzwemmen begon en manlief gaf aan dat hij moest ophangen. We keken elkaar aan en ik wist gewoon even niet wat ik zeggen moest. Omdat het afzwemmen maar een half uurtje duurt vertelde ik man dat hij even een berichtje moet sturen dat ze niet hoeven te komen omdat het simpel weg geen nut meer heeft. Ze wonen zelf zo’n 40 minuten rijden van ons en opa was ook nog eens 20 minuten van huis vandaan. Enkele minuten later kregen we toch een berichtje met de tekst ‘we komen er aan’. Het berichtje wat manlief terug stuurde met dat het geen nut meer heeft. En dat hij na het afzwemmen zijn bed in zou gaan omdat hij nachtdienst had werd niet gelezen.

Hoewel zoontje echt heel goed zwom heb ik er niet echt van kunnen genieten. Ik was boos en verdrietig en kon er mijn hoofd niet bij houden. Ze waren het gewoon vergeten! Tijdens de diploma uitreiking kwamen ze binnen gestapt. Nou gelukkig kunnen we dit nog even zien en is het iets minder erg. Zijn we toch nog even geweest. Ik gaf aan dat we een berichtje gestuurd hebben dat het geen nut heeft omdat manlief nachtdienst heeft en na het afzwemmen zijn bed in gaat. Deze keer dus geen koffie of samen eten. Ja maar nu zien we zijn diploma nog even en het is voor zoontje vast fijn dat we er toch nog even bij zijn. Zoontje gaf aan dat het diploma niet zo belangrijk was en dat hij graag wilde laten zien hoe goed hij kon zwemmen, ‘ en dat hebben jullie dus gemist!’ Maar we hebben wel een cadeau voor je mee. Maar oma ik wil het cadeau niet! Ik wil dat jullie er gewoon zijn! Wijze woorden die precies zijn gevoel om schrijven en de spijker op zijn kop slaan. Cadeautjes zijn leuk om te krijgen maar daar draait het leven niet om. Het gevoel dat iemand er voor je is, er oprechte interesse is, is veel en veel meer waard.

Nadat zoontje zijn diploma in ontvangst had genomen, de felicitatie ronde achter de rug was namen mijn schoonouders afscheid, schoonmoeder moest zich gaan haasten die moest de avond werken. Ook zei ik mijn moeder gedag en ze vroeg of ze me later nog even zou mogen bellen. Ik gaf aan dat het vandaag niet zo’n goed idee was en liep naar de auto.

Als dit nou een op zich zelf staand voorval was geweest had ik vast anders gereageerd. Helaas is ze al eerder zoontje zijn verjaardag vergeten. Ze boekte een vakantie en kwam pas achteraf tot de conclusie dat zoontje jarig was geweest. ( ondanks een uitnodiging!) Ook toen gaf zoontje precies het zelfde aan. Ik wil geen cadeau, ik wil dat jullie er zijn!

Behalve boos maak ik me ergens ook zorgen. Ik kan me namelijk bijna niet voorstellen dat iemand bewust van dit soort grote dingen vergeet en dat ze geen interesse hebben in hun eigen kleinkind. Misschien vergeet ze echt dit soort dingen en is er meer aan de hand met haar. Er zou natuurlijk een medische verklaring voor kunnen zijn. Dat maakt het verhaal wel heel anders. Dan kunnen we er anders mee omgaan en kwetst het ook minder. Wetende dat iemand er niets aan kan doen. Toch betwijfel ik of daar sprake van is aangezien ze er vorige week nog over begon en het ook in haar agenda stond. In iedergeval heeft zoontje zijn diploma gehaald en daar was het om te doen.

Hoe zouden jullie hier mee omgaan?