Vorige week zijn de jongens weer begonnen met school. Wat een verademing is dat. Gelijk vanaf de eerste dag waren ze al weer in het ritme. In de vakantie probeerde ze nog regelmatig de grenzen op te rekken. Nu word er goed geluisterd en weten ze ook dat als ze zich aan hun taken houden zonder te mopperen dat er tijd over blijft voor andere dingen.

Zodra de wekker gaat staan ze op. Ik druk nog een keer op snooze. De jongens Kleden zich aan en maken hun bedden op. Vuile was deponeren ze in de wasmand en tot slot openen ze hun gordijnen op het moment dat ze naar beneden lopen gaat mijn wekker meestal voor een tweede keer af en sta ik op. Op mijn gemakje kleed ik me aan. Borstel ik mijn haar en poets ik mijn tanden. Ik zet op de slaapkamers een raam open en trek de bedden nog even recht. Doe die verloren sok nog even in de wasmand en ga vervolgens ook naar beneden.

Daar staat oudste zoon al in de keuken zijn ontbijtje te maken en jongste poetst zijn bril. Ik geef beide jongens een compliment dat ik het zo fijn vind dat ze al hun taakjes aan het doen zijn en dat hun kamers echt heel netjes zijn. Oudste mompelt wat en zegt goedemorgen mam. Ik vraag beide of ze ergens hulp bij nodig hebben en ik krijg een blik naar me toe geworpen van wat denkt u zelf? Ik zet een pot koffie en geef aan dat ik even ga wandelen met de hond. Als ik terug kom van de wandeling zitten beide mannen aan hun ontbijtje, het lijkt bijna te mooi om waar te zijn.

Ik schenk een kop koffie voor mezelf in en maak het tien uurtje voor de jongens klaar. Na het ontbijtje poetst ook oudste zijn bril en pakt zijn school tas in. Ik poets beide jongens hun tanden en ze willen hun haren netjes in de plooi. Het is pas half 8 en ze zijn klaar om naar school te gaan. Dat was echt goed teamwerk eh mama! Nou zeg dat wel. Mogen we dan nu nog even televisie kijken? Nou uhm, ja dat mag wel dat hebben jullie verdient. Zo ging het tot nu toe elke dag.

Totaal ontspannen zat ik elke ochtend om half 8 op de bank met een vers kopje koffie. Met de iPad op schoot een rondje snuffelen door blogland. In de vakantie heb ik daar een stuk minder de tijd voor genomen. Ik merk dat ik zelf ook mijn eigen ritme weer terug vind en dat doet me goed. Natuurlijk ben ik wel erg moe. In de vakantie kon ik in bed blijven liggen tot mijn lichaam goed genoeg voelde. Nu moet ik opstaan als de wekker zegt dat het tijd is. Het is weer even omschakelen.

Regelmatig verrast manlief mij met dingen. Een bos bloemen, een kleurboek een set potloden, die super gave tas, een dagje weg voor twee. De voorbereidingen probeert hij altijd in het geheim te doen. Meer dan eens verspreekt hij zich, komt er een verzend bevestiging in de verkeerde inbox in de mail. Onderschep ik per ongeluk de post of vind ik een pakje in de kledingkast tijdens het op ruimen van de was of noem maar op. Kom ik er een keer niet achter wat hij in zijn schild voert dan kan hij het echt niet langer voor zichhouden en verteld hij het wel. Echt als een complete verrassing komt het meestal niet. Dat is niet erg want eigenlijk houd ik helemaal niet van verrassingen. Ik heb graag de controle over dingen en wil precies weten hoe of de wat. Toch is het manlief in de vakantie gelukt om mij te verassen.

Al ruim een jaar is het bekend dat een vooraanstaand potloodmerk een nieuwe lijn potloden zou uitbrengen. Het neusje van de zalm. Al die tijd houd ik de ontwikkelingen mbt dat potlood in de gaten. Regelmatig kijk ik of er al iets bekend is over de lanceer datum, of er reviews te vinden zijn, foto’s etc. In het begin van de zomervakantie werden de potloden in het buitenland gelanceerd. De verkoop gestart. In Nederland zijn ze echter nog niet te verkrijgen. We bezochten wat ‘art’ winkels maar nee, helaas ze waren zelfs nog niet op de hoogte van de nieuwe potloden. Manlief heeft daar met een stalen gezicht rond gewandeld want hij had de potloden allang besteld in het buitenland. In de vakantie werden ze geleverd op een moment dat ik een boodschapje aan het doen was. Hij heeft de nieuwe set verstopt op een briljante plek. De dagen gingen voorbij en manlief zat op hete kolen. De woorden Brande op zijn lippen maar hij zei niets.

Hij had de potloden namelijk in mijn atelier gelegd. Boven op mijn andere sets met potloden. Vol in het zicht! Dagen heb ik daar doorgebracht, dagen heb ik ze zien liggen maar niet geregistreerd. Meerdere keren had ik ze in mijn handen zonder dat ik het door had! Op een gegeven moment werd het manlief te veel hij vroeg me iets. Waarvoor ik iets uit de kast nodig had. Ik pakte het blik met de nieuwe potloden uit de kast waarop manlief mij vroeg de set die ik vast had eens te laten zien. Ik stond aan de grond genageld en totaal sprakeloos. Want dat was DE set waar ik al maanden van droomde en die lag gewoon tussen mijn spullen en ik het het niet eens gezien. Wauw! De potloden zijn in het echt nog mooier dan ik had kunnen hopen. Ze zijn een droom om mee te werken.

Gelijk moet ik mijn mening over het ontvangen van verassingen ook bijstellen want het krijgen van de juiste verrassing is wel heel erg leuk!

Laat ik eerst maar beginnen met het feit dat oudste zoontje super heeft gezwommen. Het afzwemmen ging als een speer en hij is nu dan ook in het bezit van zijn B diploma!

Toch was hij ook enorm teleurgesteld en hij was niet de enige. Ik was behalve teleurgesteld eigenlijk ook boos, heel boos! Het zit namelijk zo. Alle opa’s en oma’s hadden beloofd om er bij te zijn. Iedereen was vrij en had toegezegd er te zijn. Mijn schoonouders waren ruim op tijd aanwezig. Maar mijn eigen moeder en haar man zag ik niet. De minuten gingen voorbij zullen ze in een file staan? Zou er misschien geen parkeerplek zijn voor het zwembad? Staan ze langs de kant van de weg met pech? Er schoot van alles door mijn hoofd en ik besloot nog een rondje door het zwembad te doen om te kijken of ze misschien in de aankomsthal zaten te wachten of dat ik ze zou zien op het parkeerplaats maar helaas, ik zag ze niet. Ik nam weer plaats op de tribune en nu stond manlief op hij zou ook nog wel even een rondje doen. Ik hoopte zo dat ik manlief zou terug komen samen met mijn moeder en haar man. Maar helaas.

Manlief besloot mijn moeder even op te bellen. Het afzwemmen zou binnen twee minuten beginnen. Haar mobiel nam ze niet op. Zal ik op het huisnummer bellen? Ik reageerde met dan nemen ze toch niet op die zitten allang in de auto. Toch belde manlief op het huisnummer en mijn moeder nam de telefoon op!  Manlief zei hallo en zei o je bent thuis? Ja ik ben thuis hoorde ik mijn moeder zeggen. O dat is dan heel jammer zei manlief want het afzwemmen gaat nu beginnen. K*t hoorde ik over de telefoon dat ben ik helemaal vergeten! Enne mijn man zit 25 km verderop. Dus ik kan ook niet direct komen. Manlief gaf aan dat het spijtig was om te horen. Over de speekers hoorde we dat het afzwemmen begon en manlief gaf aan dat hij moest ophangen. We keken elkaar aan en ik wist gewoon even niet wat ik zeggen moest. Omdat het afzwemmen maar een half uurtje duurt vertelde ik man dat hij even een berichtje moet sturen dat ze niet hoeven te komen omdat het simpel weg geen nut meer heeft. Ze wonen zelf zo’n 40 minuten rijden van ons en opa was ook nog eens 20 minuten van huis vandaan. Enkele minuten later kregen we toch een berichtje met de tekst ‘we komen er aan’. Het berichtje wat manlief terug stuurde met dat het geen nut meer heeft. En dat hij na het afzwemmen zijn bed in zou gaan omdat hij nachtdienst had werd niet gelezen.

Hoewel zoontje echt heel goed zwom heb ik er niet echt van kunnen genieten. Ik was boos en verdrietig en kon er mijn hoofd niet bij houden. Ze waren het gewoon vergeten! Tijdens de diploma uitreiking kwamen ze binnen gestapt. Nou gelukkig kunnen we dit nog even zien en is het iets minder erg. Zijn we toch nog even geweest. Ik gaf aan dat we een berichtje gestuurd hebben dat het geen nut heeft omdat manlief nachtdienst heeft en na het afzwemmen zijn bed in gaat. Deze keer dus geen koffie of samen eten. Ja maar nu zien we zijn diploma nog even en het is voor zoontje vast fijn dat we er toch nog even bij zijn. Zoontje gaf aan dat het diploma niet zo belangrijk was en dat hij graag wilde laten zien hoe goed hij kon zwemmen, ‘ en dat hebben jullie dus gemist!’ Maar we hebben wel een cadeau voor je mee. Maar oma ik wil het cadeau niet! Ik wil dat jullie er gewoon zijn! Wijze woorden die precies zijn gevoel om schrijven en de spijker op zijn kop slaan. Cadeautjes zijn leuk om te krijgen maar daar draait het leven niet om. Het gevoel dat iemand er voor je is, er oprechte interesse is, is veel en veel meer waard.

Nadat zoontje zijn diploma in ontvangst had genomen, de felicitatie ronde achter de rug was namen mijn schoonouders afscheid, schoonmoeder moest zich gaan haasten die moest de avond werken. Ook zei ik mijn moeder gedag en ze vroeg of ze me later nog even zou mogen bellen. Ik gaf aan dat het vandaag niet zo’n goed idee was en liep naar de auto.

Als dit nou een op zich zelf staand voorval was geweest had ik vast anders gereageerd. Helaas is ze al eerder zoontje zijn verjaardag vergeten. Ze boekte een vakantie en kwam pas achteraf tot de conclusie dat zoontje jarig was geweest. ( ondanks een uitnodiging!) Ook toen gaf zoontje precies het zelfde aan. Ik wil geen cadeau, ik wil dat jullie er zijn!

Behalve boos maak ik me ergens ook zorgen. Ik kan me namelijk bijna niet voorstellen dat iemand bewust van dit soort grote dingen vergeet en dat ze geen interesse hebben in hun eigen kleinkind. Misschien vergeet ze echt dit soort dingen en is er meer aan de hand met haar. Er zou natuurlijk een medische verklaring voor kunnen zijn. Dat maakt het verhaal wel heel anders. Dan kunnen we er anders mee omgaan en kwetst het ook minder. Wetende dat iemand er niets aan kan doen. Toch betwijfel ik of daar sprake van is aangezien ze er vorige week nog over begon en het ook in haar agenda stond. In iedergeval heeft zoontje zijn diploma gehaald en daar was het om te doen.

Hoe zouden jullie hier mee omgaan?

In de zomervakantie heeft oudste zoontje twee maal per week zwemlessen gehad. We hoopte dat hij daardoor na de vakantie zou kunnen afzwemmen voor zijn B diploma. Hij kreeg voor de vakantie namelijk zwemles op vrijdagmiddag. Na de vakantie moet hij op vrijdag middag naar school. Hij kan zich simpel weg niet door tweedelen.

Na een paar lessen merkte we al dat het zwemmen hem een stuk beter afging in de vakantie dan na een schooldag. De 4e les van de vakantie had hij overal groene smileys voor op het duiken na. We hadden een kort gesprekje met de juf en ze vertelde ons dat ze hem echt niet zouden laten zakken op het duiken. Omdat we hem voor 12 lessen hadden op gegeven kreeg hij zijn nog afzwemkaartje niet. Steeds meer en meer kindjes kregen een kaartje. Zoontje was daar regelmatig teleurgesteld over. Toch bleef hij vol goede moed zijn best doen, elke les weer. Zijn duik techniek veranderde niet helaas. Toch kreeg hij de 11e les eindelijk zijn afzwemkaartje. Toen we bij de receptie de formulieren invulde voor het afzwemmen zei de vrouw achter de balie dat ze beter pas de les erna een kaartje hadden kunnen geven omdat we de b les wel moeten betalen maar dat hij er niet meer heen hoeft. Aangezien we er wel voor betalen vertelde ik vriendelijk dat zoontje gewoon op de zwemles zou verschijnen. Ja oké, nou dan zien we hem nog een keer om te oefenen.

Manlief en ik baalde wel van die opmerking. Voor de vakantie was ons namelijk beloofd dat als hij zijn afzwemkaartje zou halen hij door kon stromen in de C zwemlessen. Nu hebben ze alle kindjes pas de laatste les ( waar ze zich voor opgegeven hebben) in de vakantie hun afzwemkaartjes gegeven. Ze hebben voor mijn gevoel tijd gerekt. Daardoor betaalde we veel meer lessen dan nodig was. Duidelijk een leerpunt voor ons, als jongste volgend jaar voor de zelfde keuze staat om te gaan vakantie zwemmen zullen we hem eenmaal in de week inschrijven.

Vandaag is de grote dag voor oudste. Vanmiddag mag hij afzwemmen voor zijn B diploma. Ik merk dat hij erg gespannen is. Zoontje klaagt over buikpijn en zich niet lekker voelen. Ik hoop dat hij op school wat afleiding zal hebben. Ook deze keer is het de opa’s en oma’s gelukt om vrij te krijgen van het werk om er bij te kunnen zijn. We gaan er een gezellige middag van maken.

Daar zit ik dan in de wachtkamer bij de kindertandarts. De zenuwen lopen op. Jongste zoontje is heerlijk aan het spelen in de wachtkamer hij lijkt nog nergens last van te hebben. Zo als vaak, loopt het uit. Na ruim 20 minuten na de afgesproken tijd word hij geroepen. De tandarts komt ons in de wachtkamer uitleggen wat ze gaat doen. Vervolgens zegt ze tegen zoontje, dat hij mee mag komen. Manlief staat op en loopt ook mee.  O u wilde ook mee naar binnen? Ja, dat was de afspraak. Oke ik gebruik nu ruimte 1 en neemt u maar plaats. De deur gaat dicht en het word stil.

Ik hoor de radio, de assistente die telefonisch dingen door spreekt en de auto’s buiten voorbij rijden. De minuten gaan voorbij en mijn zenuwen nemen toe. Mijn hart bonst, mn handen zweten en mijn buik draait om. Af en toe neemt er een ouder plaats in de wachtkamer terwijl de kinderen alleen naar binnen gaan. Even later komt er een kindje helemaal overstuur de wachtkamer in en kruipt bij zijn moeder op schoot. De tandarts komt nog even mee delen dat alles goed is verlopen en dat er een afspraak gemaakt mag worden voor over een maand. Ik zie de angst in de ogen van het kindje en heb het zo met hem te doen. Aan de andere kant ben ik zo blij dat mijn zoontje niet alleen naar binnen is. Dat manlief bij hem is. Mijn oren staan op scherp en ik hoop dat ik kan opvangen wat er gezegd word in de behandelkamer maar helaas. Ik zal moeten wachten tot mijn twee mannen weer naar buiten komen. De minuten lijken wel voorbij te kruipen.

Na een ruime 30 minuten komen ze de wachtkamer binnen. Ik zie de opluchting op manlief zijn gezicht. Dit hebben we weer achter de rug. Zoontje komt huppelend naar mij toe met een doosje in zijn handen. Kijk mama! Maak eens open, daar zit mijn kies in. Samen bewonderen we de kies. De buitenkant van het kiesje is mooi in tact maar de binnenkant is helemaal hol. Tot mijn verbazing staat manlief bij de balie om een nieuwe afspraak te maken. Ik kijk hem vragend aan en vervolgens hoor ik hem zeggen dat hij een afspraak wil maken voor de andere kant. Zoontje kijkt mij lachend aan en zegt dat ook aan de andere kant een kies er uit moet. Als ik vraag of alles goed is gegaan haalt hij zijn schouders op en zegt ja, natuurlijk!

Met de nieuwe afspraak op zak gaan we naar huis. In de auto verteld manlief hoe ze het hebben aan gepakt. Dat er een televisie aan het plafond hing waar zoontje zelf een filmpje op mocht kiezen. Dat ze ondertussen zijn kies in slaapbracht en dat alles heel rustig en vriendelijk ging. Zoontje zei dat alleen het chips kraken een beetje vervelend was. Zo noemen ze het daadwerkelijk trekken van de kies. De na pijn viel gelukkig erg mee. Al met al ben ik echt heel trots op onze dappere zoon. Op naar de volgende keer.

Wederom viel jongste zoontje in de prijzen deze keer was het bij de tandarts. Daar ontdekte ze bij een reguliere controle dat zoontje een geresorbeerde kies heeft. Dit houd in zijn geval in, dat de kies die er achter door komt zijn melk kiesje die er voor staat langzaam op eet. Om te kijken of de tandarts het inderdaad juist had gezien kregen we een verwijzing naar de kindertandarts zodat ze daar eventueel ook het kiesje kunnen verwijderen.

Helaas was er bij de kindertandarts een wachtlijst. Zo kwam het dus dat we midden in de zomervakantie een afspraak hadden voor het intake gesprek. Gelukkig vind jongste zoontje de tandarts helemaal prima ondanks dat hij al veel ervaring heeft met behandelingen ondergaan.

Meneer ging gewoon dapper in de stoel liggen en liet de tandarts haar gang gaan. Er werd bevestigd wat onze tandarts al dacht inderdaad een geresobeerde kies. Ze benadrukte dat je hier niets aan kunt doen maar dat ze dit wel vaker zien bij kindjes met een glutenallergie. Aha!

Ze zou de fotos bij onze eigen tandarts opvragen en dan een behandelplan opstellen. Zo als het er nu uitziet heeft het geen invloed op zijn nieuwe kies die door komt. Daarbij komt dat zoontje er ook geen last/pijn van heeft. De fotos moeten uitwijzen of ze over gaan tot verwijdering of niet. De tandarts wees zoontje de weg naar de wachtruimte/ speelkamer zodat ze even met ons een gesprekje kon hebben.

Ze liep met ons een vragenlijst door en wees ons tot slot op de huisregels. Toen gebeurde er iets wat ik totaal niet verwacht had. Met de vermelding van die huisregels trok ze bij mij een beerput open. Uit het niets kwam er een zee van oudzeer en emoties bovendrijven en daarmee ook de waterlanders. Ik gaf aan dat hoe ze het ook wenden of keren dat ik mijn kinderen tijdens een medische behandeling niet alleen laat. Ze gaf me aan dat, dat nou eenmaal hun huisregels zijn dat kinderen alleen de behandelkamer in gaan ongeacht hun leeftijd. Ze vroeg mij waar de reactie vandaan kwam. Of zoontje het eng zou vinden alleen? Ik gaf aan dat zoontje het prima alleen red en dat, dat niet het stukje is waardoor ik erbij wil zijn. Ik legde uit dat er in het verleden een hoop mis is gegaan met beide jongens. Dat ik daardoor met mezelf heb afgesproken dat ik ze niet meer alleen laat. Ze vroeg wat ze zich erbij voor moest stellen. Ik vertelde dat oudste zoontje bij de geboorte is weggehaald en dat de artsen op de neonatologie bij het aanbrengen van een infuus zijn pols hebben gebroken. Dat ze hem een verkeerde dosis antibiotica hebben gegeven waardoor zijn dampjes aan het afsterven waren. Dat we met jongste ook al de nodige hebben meegemaakt en dat wij er alles aan zullen doen om dat te voorkomen en dat als het betekent dat hij bij de kindertandarts niet de behandeling kan ondergaan dan is dat maar zo. Dan zullen we moeten zoeken naar een andere oplossing. Ze gaf aan onze situatie te begrijpen maar dat de huisregels er niet voor niets zijn en dat ze daar niet van afwijken. We spraken af dat we eerst de fotos zouden afwachten en aan de hand van die uitslag ging ze in overleg met haar collegas over de situatie.

Gister werden we gebelt dat de foto’s van onze tandarts niet duidelijk genoeg zijn. Wel kon ze er op zien dat het kiesje verwijderd moet worden. Dat we een afspraak kunnen maken voor een nieuwe foto en het verwijderen. Dat dit mag bij onze eigen tandarts (die het in zoontje zijn geval niet aandurft),of dat we het bij hun kunnen laten doen. Wederom gaf manlief aan dat we zoontje niet alleen laten tijdens een medische behandeling en mochten ze akkoord gaan, dat er een van ons mee naar binnen mag dat we het graag door de kindertandarts willen laten doen. Ze vertelde ons dat ze voor 1 keer een uitzondering willen maken. Mits we daarna weer terug gaan naar onze eigen tandarts met zoontje. Geen probleem! Dat was de bedoeling toch al. Ik zie er namelijk geen meerwaarde in om zoontje onder behandeling te laten bij de kindertandarts voor reguliere controles. De afspraak werd gemaakt en nu is het aftellen tot de grote dag. Nog twee weken…

Daar kwam geheel onverwachts een vraag van oudste zoontje. Mama mag ik een keer alleen frietjes kopen bij de snackbar. Maar echt helemaal alleen? Die had ik dus nog niet zien aan komen. Ik vroeg zoontje hoe hij dat voor zich zag. Nou gewoon dan loop ik via die weg en dan zo en dan naar de snackbar. Dan zeg ik wat we nodig hebben en geef ik geld. Dan wacht ik daar tot het klaar is en loop ik naar huis. Oke. En wanneer zou je dat willen doen? Al snel of als je 8 bent of? Nou eigenlijk vandaag wel. Ik vertelde zoontje dat ik het een goed idee vond alleen niet als het eten al op tafel staat en dat we het eerst met manlief moeten bespreken hoe hij er over denkt. Dat begreep hij wel.

Vandaag was de grote dag. Zoontje vroeg rond een uur of 4 aan manlief of hij misschien frietjes zou mogen gaan halen. Nou vraag eerst maar aan mama wat ze op het menu heeft staan voor vanavond en daarna praten we wel verder. Ik gaf aan dat ik wel wat kon schuiven met het menu als hij het zo graag wilde. Met manlief had zoontje een soort gelijk gesprekje als ik eerder had gehad. Ik gaf zoontje nog even duidelijke instructies en gepast geld mee. Om kwart voor 5 ging hij alleen op pad.

Manlief liep hem op afstand achterna. Zoontje hield zich keurig aan zijn woord. Er waren vriendjes aan het spelen in de speeltuin die hem vroegen of hij ook kwam spelen, zoontje antwoorde dat hij frietjes ging halen en dus niet kon komen spelen. Bij de snackbar bestelde hij keurig en hield zich aan alle afspraken die we hadden gemaakt. Vol trots kwam hij weer thuis met de frietjes. Glunderend van trots zat hij te smikkelen als een koning.

Wij vroegen hem hoe het was gegaan? Nou, gewoon goed was zijn antwoord. Vond je het niet spannend dan? Nee, maar u wel toch mama dat ik helemaal alleen ging. Nou en of ik dat spannend vond. Kleine kinderen worden groot. Soms veel sneller dan me lief is. Het los laten en vertrouwen dat alles goed komt is keer op keer toch een stuk lastiger dan ik van te voren had gedacht.