Het is zover de kinderen hebben zomervakantie! Ze zijn er heel erg aan toe. Gewoon even niets moeten. De afgelopen week was het huilen en piepen op niets af. Dit jaar is de vakantie toch wel heel speciaal. Manlief heeft voor het eerst in 12,5 jaar ook vakantie in de zomer. De laatste 3 weken van de vakantie van de kinderen zal hij ook thuis zijn.

We hebben al allerlei leuke uitjes bedacht en in de agenda gezet. Mocht ik me een dag niet goed genoeg voelen zullen we daar natuurlijk de agenda op aanpassen. Zoals het er nu uitziet en ik kan inschatten hebben we de dagjes weg prima verdeeld over de vakantie.

We hebben geen vakantie geboekt en blijven voornamelijk in en rondom huis. Ik vind het een heerlijk vooruitzicht. Omdat we thuis blijven deed zich de mogelijkheid voor dat oudste zoontje mee kan doen met de zomerzwemlessen. Nu is het zo dat voor het B en C diploma zwemmen de zwemtarieven gelijk zijn tijdens het zomerzwemmen. We betalen dus net zoveel als normaal. Het grote voordeel is dat de groepjes nu geen 12 maar maximaal 6 kindjes hebben. We konden hem maximaal 2x in de week inschrijven. En dat hebben we dus ook gedaan.

Jongste zoontje heb ik niet opgegeven voor het zomerzwemmen. Hij heeft nog les voor zijn A diploma en daar hebben wij een pakket voor gekocht. De lessen voor het zomerzwemmen vallen buiten het pakket en in een ander tarief waardoor we dan 50,70 euro per 4 lessen zouden moeten betalen. Buiten dat ik het een dure aangelegenheid vind heb ik geen zin om me nog meer dagen in de week vast te leggen aan zwemlessen.

Traditie getrouw bakte manlief tussen de middag pannenkoeken buiten op de bbq. Terwijl ik de kinderen uit school haalde bereide manlief alles voor. Onderweg naar huis roken de kinderen het al. Mama het ruikt naar pannenkoeken, speciale papa pannenkoeken. Doordat manlief er altijd een snuf kaneel door doet ruiken ze al op afstand dat het inderdaad voor hun is. Het was echt een feestmaal!

En nu ga ik lekker genieten van het zonnetje, in de achtertuin in alle rust, met een splinter nieuwe schutting.

Op het moment zit manlief in een klus flow. Dat betekent dat ik op het moment hoofdassistente ben van de man met de goude handjes. Ik zorg dat er altijd verse koffie beschikbaar is of een verfrissend glas water. Geef de gereedschappen aan. Zorg voor een portie kritiek als ik denk dat het anders of beter kan. Daardoor staan andere dingen op een laag pitje. Zoals het schrijven van berichtjes. Want hoewel manlief al het zware werk doet. Ervaar ook ik enorme (spier)pijnen. En ben ik blij met de momenten dat ik plat kan.

Wat heeft manlief dan zoal gedaan de laatste weken?

Hij maakte een buitenkraantje in de voortuin. Met de warme en droge dagen zoals we nu hebben is de regenton na 4 dagen al leeg. Het steeds heen en weer lopen met gieters water was voor mij geen doen. Ik ben dan ook super blij dat ik nu de tuinslang kan aansluiten en de plantjes kan voorzien van een slok water.

Manlief verving de velgen van zijn eigen fiets zodat hij ook een keer mee kan deze zomer op een fietstochtje. Kreeg ik nieuwe bandjes om mijn velgen omdat er bijna geen profiel meer opzat en ze vol met crackelee zaten. Door het vervangen Kwam manlief tot de ontdekking dat mijn handrem aanliep waardoor ik altijd met veel weerstand gefietst heb. En ik maar denken dat het kwam door een gebrek aan spierkracht in mijn benen. Mijn fiets, fietst weer als een zonnetje!

Na een ritje met de auto merkte manlief dat er iets niet helemaal in orde was. Het bleek de fuseekogel te zijn. De garage vraagt voor het vervangen de hoofdprijs dus besloot manlief dat hij het zelf zou doen. Hij bekeek wat filmpjes op internet en ging aan de slag. Enkelen uren later was de klus geklaard. Precies op tijd want de auto was weer toe aan een apk keuring. Helaas kwam de auto niet door de keuring heen. De ruitenwissers moesten vervangen worden en ook de veering bleek versleten. We gaven akkoord voor de reparatie en dezelfde middag konden we de auto weer goedgekeurd ophalen.

In de achtertuin werden er muurtjes afgebroken. En kregen we eindelijk akkoord van de buren om de nieuwe schutting op 1 meter 90 te plaatsen. Inplaats van 1meter 60. Ik kijk nu al uit wat een rust dat zal geven als ik in de achtertuin zit. Hoe aardig de buren ook zijn, heb ik niet altijd de energie en behoefte om een gesprekje met ze te voeren. De ene kant is al klaar en heb ik samen met manlief voorzien van bakken met fleurige bloemetjes. Aan de andere kant word nu heel hard gewerkt. ( terwijl ik dit berichtje type).

Tussen al dat klussen door haalde manlief ook nog “even” zijn wiskunde toets waar hij 5 maanden druk voor aan het studeren is geweest. ( ik ben echt super trots op hem!) Na de zomervakantie begint hij aan scheikunde als hij die gehaald heeft zal zijn opleiding pas echt van start gaan.

Stiekem hoop ik dat manlief na al dit geklus even de rust kan vinden om niets te doen. Maar hem kennende zal hij wel weer een nieuw projectje bedenken. Tot zo ver deze update.

Joepie het dak is klaar! En wat ben ik blij dat we die klus kunnen afstrepen van ons lijstje. Gelukkig is de hele klus soepel verlopen en gingen dingen allemaal zo als ze moesten gaan. En als kers op de taart kregen we een gezegend dak.

De dakpannen worden geleverd! 

De dakpannen eraf.

Folie en nieuwe stoflatten en panlatten.

Na het leeg ruimen van de pallets kwamen de werkmannen deze tekst tegen. Waarop ze zeiden dat we nu een gezegend dak hebben.

De vogelschroten worden geplaatst tezamen met de nieuwe dakpannen.

Er word hard gewerkt aan een waterdichte nok.

Het eind resultaat achter.

Het eind resultaat voor. 

Deze keer is het jongste zoontje die door de medische molen mag. Voor een compleet beeld zal ik mijn verhaal bij het begin, beginnen. Ik heb jongste 10 maanden lang borstvoeding gegeven. Omdat ik zelf koemelkvrij eet zat het niet in de borstvoeding. Op het moment dat ik met 10 maanden over ging op de flesvoeding begonnen de problemen. Zoontje werd extreem hangerig, hij wilde alleen nog maar liggen en niet meer spelen. Dat herkenden wij helemaal niet in hem. Want hij rende al rond in de woonkamer toen hij nog maar net 9 maanden oud was. Hij was daarvoor een zeer ondernemend mannetje. Mijn moeder gevoel zei dat het van de flesvoeding kwam en daar zijn we dan ook mee gestopt. Echt opknappen deed hij niet. Het diepte punt bereikte we toen hij nog net geen 14 maanden was. Hij kreeg de bmr vaccinatie en werd dezelfde avond nog opgenomen in het ziekenhuis. Aangesloten aan alle toeters en bellen. We vreesde voor z’n leven. De arts drukte ons op het hart altijd ons gevoel te volgen. We hadden de nacht ook niet moeten afwachten dan was zoontje er niet meer geweest. Zo vertelde dezelfde arts ons.

Na zijn ziekenhuisopname kwam hij onder begeleiding bij de kinderarts en diëtiste. Zoontje was als baby altijd een flinke knul geweest maar nu lag hij onder de onderste lijn. Hij was dus ondervoed. De kinderarts gaf zoontje de diagnose koemelkallergie en samen met de diëtiste zette we alles op alles om hem weer op een gezond gewicht te krijgen. Hij zou met een strikt koemelkvrij dieet ook weer snel moeten opknappen. Van een hangerig en duf ventje ging hij naar een vrolijk blij ventje. Maar zijn ontlasting veranderde niet. Het bleef waterdun. De kinderarts gooide dat op peuterdiarree het komt vaker voor en zou na de peuter leeftijd  vanzelf moeten verdwijnen.

Onze peuter werd kleuter en zijn ontlasting bleef waterdun. Daarbij kwam dat zijn slaapproblemen mij inmiddels tot wanhoop dreven en wij meerdere malen contact opnamen met de huisarts. We kregen daar steeds te horen dat hoe vervelend het ook is voor ons. Dat het echt vanzelf weer over zou gaan. Even leek het beter te gaan met het slapen toen hij een slaap steen kreeg. Echter kwamen wij er achter dat zoontje nog steeds wakker was snachts alleen ons niet meer wakker maakte. Ik heb toen met hem afgesproken dat hij ons altijd wakker mag maken. Hij loopt snachts uren te ijsberen over de boven verdieping.

Ongeveer twee maanden geleden viel mij op dat het eigenlijk helemaal niet zo goed ging met hem. Bij mij gingen er alarmbellen af toen ik op de weegschaal zag dat hij een ruime kilo kwijt was. Toch keek ik het nog een week of 2 aan. Misschien was hij erg actief geweest een periode. Zijn zwemlessen worden ook steeds intensiever. Nu het weer prachtig mooi weer is, speelt hij meer buiten. Zo bedacht ik nog meerdere voor mij logische verklaringen waarom hij afgevallen zou kunnen zijn. Na die twee weken was bij mij de schrik groot toen ik zag dat zoontje inmiddels 2.6 kilo was afgevallen. Die zelfde ochtend belde ik de huisarts en kregen wij een verwijzing voor een bloedonderzoek.

De uitslag van het bloedonderzoek liet een week op zich wachten. Toen we eindelijk de uitslag telefonisch kregen vertelde de assistente ons dat er niets gevonden was en dat daar mee de kous af was. Ik was het daar niet mee eens. Mijn gevoel zei me immers dat er iets mis is. De woorden van de arts in het ziekenhuis galmde door mijn hoofd. Volg altijd je gevoel! Dus ik vertelde de assistente dat ik een afspraak wilde maken bij de huisarts voor zoontje. Het kan namelijk zo zijn dat er niets uit het  bloedonderzoek is gekomen maar dat er wel iets aan de hand is. Hij heeft zeker 5x per dag waterdunne ontlasting en valt af! Ik zei misschien heeft hij last van een parasiet? Is een ontlasting onderzoek dan geen optie? Ze wimpelde alles af. Een afspraak vond ze echt niet nodig en wilde die dan ook niet maken. Er kwam niets uit het bloedonderzoek en daarmee is het klaar. Ik stond er op de huisarts te spreken en ze ging overstag met een telefonischconsult.

De huisarts belde ons op en vertelde dat zoontje per direct over moest op een glutenvrij dieet en dat hij een verwijzing naar de kinderarts zou regelen. De afspraak met de kinderarts staat. Over 2 weken kunnen we daar heen.

Inmiddels zijn we begonnen met een glutenvrij dieet. Omdat ik zelf ook glutenvrij eet is de omschakeling niet zo groot. Alleen op school is het soms lastig dat er extra gelet moet worden op hygiëne. Een keer extra handen wassen voor het eten en drinken bijvoorbeeld. Zoontje eet nu 3 weken glutenvrij en heeft sinds de 3e dag van zijn dieet geen waterdunne ontlasting meer gehad. Hij kwam de derde dag in paniek naar mij toe, na zijn toiletbezoek. Mama het glutenvrije eten is echt niet goed voor mij! Ik vroeg hem waarom het niet goed voor hem is? Nou, was zijn antwoord, ik poep nu een hele worst! Ik gaf hem een hele dikke knuffel en legde hem uit dat alle andere mensen ook worsten poepen. Hij kon zich er helemaal niets bij indenken.  Met de dag merkte we dat hij een stuk minder onrustig was in zijn slaap. Hij heeft de afgelopen week meerdere dagen door geslapen en hoewel we het eigenlijk niet meer durven hopen. Is die hoop er stiekem toch. En de weegschaal? Die gaf al weer 800 gram meer aan dan drie weken geleden. We zijn op de goede weg.

Nu is het afwachten wat de kinderarts gaat zeggen.

Grote plannen hadden we aan het begin van het jaar. De lening zouden we dit jaar wel even gaan aflossen. De eerste extra aflossing was geen probleem en de tweede verliep ook nog voorspoedig. Alleen daarna werd ons duidelijk dat we het doel moesten gaan verleggen.

We wisten dat de dakpannen slecht waren. Regelmatig moest manlief het dak op om pannen te vervangen. Maar toen er ondanks het regelmatig controleren bleek dat er water in de lamp op zolder stond werd het vervangen van de dakpannen een grote prioriteit.

Voordat de dakpannen daadwerkelijk vervangen konden worden stond er eerst nog een andere klus op de agenda die gedaan moest worden. Namelijk nieuwe dakgoten. Een klus waar het hele huizen blok voor het mooie aan mee moest doen. Gelukkig zag iedereen ( ook de huurbaas van 2 woningen in het blok) hier de noodzaak van in. Omdat wij helaas geen standaard maat goot hebben was het een prijzige aangelegenheid. Gelukkig kon manlief een prima deal sluiten waar iedereen mee akkoord ging. In mei werd er twee dagen hard gewerkt door de klusmannen en het resultaat mag er wezen.

Voor de dakpannen vroegen we uiteraard verschillende offertes aan. De prijzen liepen erg uit een. Tussen de voordeligste en de duurste zat een ruime 3000 euro. Alle gaven ze echter in maart al aan pas na de bouwvak tijd te hebben omdat het loei druk is. Er was een bedrijf waarbij ze wel een gaatje hadden nog voor de bouwvak. Mits de dakgoot voor die tijd vervangen zou kunnen worden. Na het vervangen van de goot namen we contact met ze op om te vermelden dat de afgesproken datum gewoon door kon gaan. Echter was er bij hun het een en ander tussen gekomen en zagen wij de bui al hangen dat we nog enkele maanden zouden moeten wachten. Gelukkig kon er wat heen en weer geschoven worden in hun planning en onze klus er tussen gezet worden.

Gister werden de dakpannen geleverd en savonds werd de steiger al neer gezet. Vanmorgen om half 7 kwamen ze voor rijden en werden de werkzaamheden gestart. Het resultaat zal ik jullie uiteraard later laten zien zodra het klaar is.

Extra aflossen zit er door al het geklus dus niet in. Echter staat het niet helemaal stil. De standaard maand aflossingen lopen gewoon door. Het gaat alleen minder snel dan waar we op gehoopt hadden.

Aan het begin van de week kwam manlief thuis met een prachtig boeket. Omdat ik van je hou waren zijn woorden. Regelmatig verrast manlief mij met een mooi boeket bloemen. Ik geniet daar altijd ontzettend van. Mooie fleurige bloemen waar ik dan regelmatig mijn blik op werp.

Twee dagen later stond de buurman op de stoep met een bos pioenrozen. Als dankjewel voor het regelen van de dakgoot. Wij hebben het bedrijf geregeld dat bij het hele huizenblok de dakgoot heeft vervangen. Omdat het een speciale maat dakgoot was, moest het met de hand gemaakt worden. Een prijzig klusje. Wij hebben een goede deal kunnen afspreken waar de buren erg tevrede mee waren. Er ging wat tijd in zitten maar het resultaat mag er wezen.

Een dag later kwamen schoonouders terug van vakantie. Omdat wij op hun hond hadden gepast hadden ze een prachtig boeket rozen mee. En zo stonden er inmiddels drie boeketten bloemen te pronken in de woonkamer. Wat een verwennerij!

De jongens vonden tijdens het buiten spelen een iPhone in de speeltuin. Ze brachten de telefoon naar huis en wij hoopte dat er iemand zou bellen. Helaas gebeurde dat niet en de telefoon was vergrendeld. We overdachte de situatie en sliepen er nog een nachtje over. Naar de politie brengen dan maar? Ergens voelde dat niet goed, ik heb het idee dat de telefoon dan op de grote hoop beland en nooit meer bij zijn eigenaar terug komt. In ene popte er een idee op. We proberen via Siri te bellen. Dus wij zeiden tegen de telefoon Siri bel papa. De telefoon ging over! Dat werkte dus. Helaas werd er door papa niet opgenomen. Nou, mama proberen dan maar? En jawel we kregen een mevrouw aan de telefoon die nogal verward was dat ze niet haar zoon aan de telefoon had maar ons. Een kwartier later stond ze voor de deur en bedankte ons. Die zelfde middag stond er een jongen op de stoep. Iets verlegen over handige hij een bosbloemen en bedankte ons dat we de telefoon terug hadden gegeven.

En zo staan er dus maar liefst 4 bossen bloemen te pronken.

Sinds ons bezoek aan NEMO had ik het er maar druk mee. In NEMO hebben ze een soort ruimte gecreëerd waar je naar binnen kunt via twee verschillende klapdeurtjes. Op het ene klapdeurtje stond alleen toegang voor niet blanken en op het andere stond alleen toegang voor blanken.

Op het moment dat ik het las werd ik overspoeld met gedachten. Nee dat kunnen ze niet menen! In welk tijdperk denken ze wel niet dat we leven. Hoe kunnen ze zo iets denigrerends in het museum plaatsen. Ik nam gelijk het besluit om door het verkeerde deurtje de ruimte in te lopen. Ze denken toch zeker niet dat ze me de les kunnen lezen?

De rest van het gezin liep wel door het aangewezen deurtje naar binnen. Ik nam plaats in de ruimte op een bankje en keek om me heen. Daar viel mijn oog op een bordje. Ik stond op en las het. De precieze bewoording wat er op stond kan ik me niet meer herinneren. Het was iets in de trant van dat mensen blindelings volgen wat de autoriteit opdraagt. Dat je er eens over na moet denken waarom je dat doet. Wat voor impact het heeft als iedereen zo volgzaam is.

Voor mij was dat niet van belang ik was immers door het andere deurtje naar binnen gekomen. Toch heeft het me duidelijk aan het denken gezet. Waarom voel ik me direct zo opstandig als iemand mij vertelt wat ik moet doen? Waarom speelt er vaak een weder vraag door mijn hoofd. Over waarom ik volgens hun iets op een bepaalde manier moet doen, welke gedachte en welk nut schuilt daar dan achter?

Waarom manlief en de jongens wel door het juiste deurtje de ruimte in gingen komt denk ik door het feit dat ze een onderdeel zijn van de maatschappij, het word grote deels van ze verwacht te doen wat ze opgedragen word. Op het werk, op school noem maar op. Ze hebben meer te maken met de autoriteit. Voor mijn gevoel sta ik zelf buiten de maatschappij. Als chronisch zieke is er voor mij geen plek. De meeste tijd breng ik alleen door in mijn bed. De enige die mij verteld wat te doen is mijn lichaam. Als ik dat negeer gaan de alarm bellen af en laat mijn lichaam dat duidelijk merken door extreme pijn, vermoeidheid, koorts en tot slot uitval. Mijn acties en handelingen staan dus meestal erg dichtbij mezelf.

Omdat het me zo bezig houd, vraag ik me af wat jullie zouden doen? Voor welk klapdeurtje zou je kiezen? Dan de grote vraag waarom is dat zo?